maandag 14 december 2009

Gehackt en gecrasht

Ben een tijdje stil geweest op dit blog. Naast ziekte, druk op het werk en vakantie had ik ook wat computerprobleempjes.
Het begon er al mee dat, vlak voor vertrek uit Qatar, mijn Yahoo account was gehackt. Heel irritant, want dan gaat er dus een gast mailtjes vanuit mijn mailbox sturen naar al mijn contactpersonen. En daarna heeft'ie ook al mijn contacten gewist.

Hoe kan dat zomaar? Zijn het accountgegevens die recent zijn gestolen van Hotmail en Yahoo? Is het een Trojaans paard dat ik recent van mijn moeders computer heb gewist of iets anders? Ik weet het, het ligt aan mezelf. Ondanks dat ik wel een redelijk sterk wachtwoord had, heb ik deze nooit veranderd. In geen jaren. Sterker nog, ik gebruik dat wachtwoord, in meerdere varianten op allerlei andere websites. Wat doe je dan? Het kwaad is al gebeurd, de mailtjes zijn verzonden, de contacten verdwenen. Maar een excuus en een waarschuwing is wel het minste dat ik kan doen. Gelukkig heeft deze gast de verzonden mails niet gedelete en zo kan ik de meeste mensen vinden... En natuurlijk alle wachtwoorden vervangen...

Niet veel later zit ik op de bank met m'n laptop. Mijn dierbare Macbookje, een van de beste investeringen van de laatste jaren. En ineens: een grijs scherm met een foutmelding. Gecrasht. He, dat gebeurt toch niet met Apple's? Opnieuw opgestart, maar iedere keer gaat het mis. Schijf te vol, denk ik nog, dus ik maak direct een backup en gooi wat grote folders van mijn computer. Maar niets helpt. Ik wil toch al een tijdje upgraden naar Leopard en ik heb de cd nog liggen, dus dit is het juiste moment, toch? Maar het loopt anders. Tijdens het installeren loopt alles vast. Wat is er toch aan de hand?

Gelukkig heb ik hier in de Jordaan een echte Appeltjesdoktor. Macrepair heten ze, en ik moet zeggen: het kost wat, maar dan heb je ook wat! "Je harde schijf is mogelijk kapot", zegt die jongen nog optimistisch. Na een dag kan ik het Macbookje weer ophalen. Niets aan de hand, Leopard goed geïnstalleerd. Maar bij het in gebruik nemen crasht'ie weer. Dus terug naar de Macrepair. Tja, met de hardware is niets mis, dat hebben ze nagelopen, maar er zit ram-geheugen in van Kingston. En dat gaat meer dan normaal kapot in een Macbook is hun ervaring. Het advies; nieuw geheugen! Dan ook maar meteen wat meer geheugen, als ik nu toch geld aan het uitgeven ben... En als de laptop blijft crashen, mag ik het teruggeven. Dit keer geheugen met levenslange garantie; da's nog eens mooi, geheugen dat langer meegaat dan de laptop!

En ja hoor, al een weekje loopt mijn Macje als de beste...Gelukkig maar weer. Nu nog wat meer tijd...

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

dinsdag 20 oktober 2009

The good old times

Een " Terug in mijn tijd" feest op onze oude Kroeg, bracht een paar vriendinnen en mij naar Groningen, onze oude studentenstad. We hadden een geweldig appartement gehuurd, op kruipafstand van de Grote Markt. Handig voor als het laat zou worden... En zo togen we op vrijdagavond naar de Kroeg, de sociëteit van Vindicat. We waren bijna de eersten en dat gaf ons mooi de tijd om even rond te kijken. Het Kapper Haakhok, nog altijd even goor, maar je moet er wel je jas hangen, de HC, de Van der Rijnst, en natuurlijk de CZ. De Berendina, een bevallige dame van lichte zeden, die ieder jaar opnieuw geschilderd wordt boven de eerstejaarshoek, heeft dit jaar anorexische trekken. Overigens is de Kroeg nog steeds zo smerig als vroeger. Of zoals Karlijn zei: 't Is bijna viezer dan India, maar daar doen ze tenminste nog hun best. Ja inderdaad, want heb ik die vieze WC's vroeger ècht zo normaal gevonden?

Straaljager of Paardenkut
Dan maar een Jeco bestellen aan de bar. "Een watte?" vroeg de dienstdoende Tapster. "Een Jeco, je weet wel, jenever cola", vroegen wij beteuterd. Het kroegdrankje van onze jaren, zouden ze het niet meer kennen? Oh, datte, zei de Tapster en probeerde onze bestelling uit de volautomatische tankmachine te krijgen. Geen hele flessen meer, daar doen ze al jaren niet meer aan. Alles netjes afgemeten in plastic bekertjes, meer een slap sapje. Wij voelden ons onmiddellijk 'ouwe lullen'. "Wat drinken jullie nu dan, naast bier natuurlijk?" "Oh nou, heel populair is de Straaljager en de Raket, het Mandarijntje of de Paardenkut", antwoordde de Tapster. Daar hadden wij niets van terug. "Wat zit er dan in die drankjes", vroegen we voorzichtig, op het ergste rekenend. "In een Straaljager zit Bitterlemon en jenever, in een Raket Fanta met wodka en een Paardenkut is Apfelkorn met Spa Rood".

Ouwe lul, mooie gek
Al gauw stroomde de CZ vol, en gelukkig kwamen er nog wat jaargenoten binnen. Al snel werd het een gezellige avond. En zo kom je dan je "kleine" buurmeisje tegen, die al lang niet meer klein is, en co-schappen loopt in Amsterdam. Oergezellig. Maar tegelijkertijd wist ik weer, waarom ik ook altijd kritisch naar deze groep mensen was geweest: allemaal dezelfde types, allemaal kakkers, allemaal heel blank, allemaal in het zelfde groepje, nog steeds, en dat heel normaal vinden. Een afspiegeling van de maatschappij kun je het niet noemen. Verbaasd was ik ook over de teksten hier en daar: "Hé ouwe lul, mooie gek, hoe is het?" Het had zo uit Jiskefet kunnen komen.

In onze tijd...
Na een aantal uur vonden we het welletjes en we wilden ook nog onze oude favoriete stekjes in de stad bezoeken. Dus togen we naar de Drie Gezusters. We hadden gehoord dat er een "draaibar" was. Dat wilden we wel eens zien! Maar net als vroeger was De Drie Gezusters nu fout en renden we door naar de Tapperij. Daar namen we direct een dropvodka, goede tradities moet je in stand houden. Wat zijn ze hier jong, dacht ik nog. "Wat zijn dat voor oude tantes" zullen de andere gasten gedacht hebben. Daarna door naar de Blauwe Engel. Eigenlijk een verkeerde keus. Je moet hier op het eind van de avond zijn, om nog wat te dansen en aan je alcoholvergiftiging door te werken. Rond drie uur is het hier nog te vroeg. We dronken er een echte Jeco en zaten aan de draaibar (ook hier!) en besloten dat draaibarren echt heel suf zijn; Of ze moeten sneller draaien of het gaat nergens over. Dus op naar de Oblomov, maar... die was weg! Het Golden Fust, weg! Dan naar de Warhol, weg! Gelukkig is de oude Warhol nu Feest! geworden en het bleek dezelfde vage sfeer te hebben. Goed hangen aan de bar, goede muziek, dansen, etc. En gelukkig, hier schonken ze nog een echte Boswandeling! Tijd voor de Cinemabar, dachten we. De tent waar de meest foute avonden werden afgesloten. En dames en heren, we hebben een treurige mededeling, ook de Cinemabar is er niet meer!

Hoezo is de FEBO amsterdams?
Gelukkig staat de FEBO nog steeds op dezelfde plek op de hoek van de Grote Markt en de Oosterstraat. En zoals het hoort met tradities, was het dus tijd voor een kaassouflé of een grillburger. Wij constateerden tijdens de vette snack dat we zo verbaasd waren in Amsterdam te ontdekken dat de FEBO hardstikke amsterdams is. Want wat zou de Grote Markt zijn zonder FEBO?

En dus plofden wij tegen het ochtendgloren in ons bedje in ons appartement. Dat appartement is trouwens echt een aanrader voor iedereen die een paar dagen van Groningen wil genieten. Voor meer informatie zie de site van de Pakhuissuites. Het is in een zijstraatje van de Oude Ebbingestraat. We hadden een keuken met eettafel, een zithoek met twee grote banken en boven twee slaapkamers met een badkamer. In iedere kamer waren de authentieke balken prachtig zichtbaar en alles is mooi ingericht. En verse scharreleitjes voor ontbijt. Aanrader!

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

zaterdag 3 oktober 2009

Trijntje sings Burt Bacharach

"That's what friends are for...", zingt Trijntje Oosterhuis vrijdagavond in de Heineken Music Hall. En zo is het maar net, want dankzij vrienden, mag ik op maar een paar meter afstand genieten van dit concert. Het is er één uit de reeks "De week van het Metropole", waarin het Metropole Orkest met grote namen uit de muziekwereld optreedt. "Keep smiling, keep shining", zingt Trijntje verder, in een intiem duet met gitarist Peter Tiehuis. Het is één van de hoogtepunten van de avond. De mooiste liedjes van Burt Bacharach komen langs, van de twee cd's die Trijntje met het Metropole Orkest opnam.

Toegankelijke muziek
De muziek van Burt Bacharach is vrij toegankelijk en je kent de liedjes vaak ook wel, zonder het te weten. Do you know the way to San Jose, Don't go breaking my heart, Walk on by. Een beetje "easy listening", poppy. Ik vond het indrukwekkend om zulke liedjes een keer met zo'n groot orkest te horen. Want het is nogal wat, een orkest van ruim 50 man, dat is een enorm vol geluid. En dan zijn arrangementen belangrijk, soms zacht, dromerig zelfs, dan fel, filmmuziekachtig. De chef-dirigent van het orkest, Vince Mendoza, is genomineerd voor een Grammy, voor het arrangement van Alfie. Heel mooi, vond ik dit nummer, één van de toppers.


Allemaal zitten
Ik was wel verrast dat we allemaal flink bleven zitten. Meestal ga je bij popconcerten lekker staan en meeswingen, maar daar nodigde de muziek en Trijntje niet toe uit. Misschien was het omdat er DVD opnames werden gemaakt, misschien was Trijntje toch wat zenuwachtig, maar ik vond haar erg gesloten. Alsof zij er niet voor ons stond, maar dat wij er voor haar zaten. Ze bouwde niet echt een band met de zaal op. Terwijl het decor en vooral het licht echt heel mooi was. Pas bij de laatste nummers brak ze een beetje open en kreeg ze de zaal mee. En dus kregen we als toegift "That's what friends are for".
(Bekijk de video)


Lieve Jan en Chanien, dit was weer een topuitnodiging. That's what friends are for.... (en meer nog ;-)

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

zondag 20 september 2009

Met de Oliva naar de Kornaten

Een zeilvakantie in Kroatië
Twee weken geleden had ik een heerlijke vakantie. Maar door een fikse griep had ik niet eerder de rust om een stukje op mijn blog erover te schrijven. Maar het was zo'n heerlijke vakantie, dat zou jammer zijn. Daarom nu alsnog... Oh ja, klik op de foto's om ze in groter formaat te bekijken.

7 meiden, 1 zeilboot
Met 7 meiden togen we naar Kroatië, Zadar om precies te zijn. In de haven van Sukosan hadden we een zeilboot gehuurd voor een week. Van de 7 kunnen 4 zeilen, de 3 anderen (waaronder ik) mochten mee. Hoewel het een grote boot is, een Elan van 40 voet (ongeveer 12 meter), vind ik het toch best krapjes. De meeste 2-persoonsbedden zijn niet breder dan 1,30 en de bankjes in de kajuit alleen geschikt voor personen onder de 1,70. En dat met 7 meiden en bagage. Van te voren vond ik het best eng, want je kan geen kant op. Wat als er ruzie uitbreekt, groepjes ontstaan, spanningen? Dan is zo'n grote boot ineens toch wat klein...

De tocht
In flottielje hebben we een tocht gemaakt van Sukosan naar het zuiden, via twee eilandjes, de rivier op richting de watervallen van Krka. En dan richting de Kornaten, een nationaal park van een groep eilanden voor de kust. Bekijk hier onze route. In flottielje betekent dat je met een groep andere boten de tocht doet, maar je zeilt niet letterlijk naast elkaar. Iedere dag was er "palaver" waarin de route voor volgende dag besproken werd met de flottieljeleider, met de moeilijkheden, het weer en de haven.

Kroatië is mooi!
Ik kon me geen voorstelling maken van de kust van Kroatië, maar de foto's beloofden veel goeds, helder blauwe zee! En ja, het water is kraakhelder, heerlijk! Maar er is meer! De stadjes en dorpen die wij bezochten, ademen een prettige mediterrane sfeer. Bovendien zijn het mooie oude stadjes, met vaak veel historie, van romeinse opgravingen tot oude robuuste kerkjes, smalle steegjes en forten. Er zijn gezellige terrasjes en leuke winkeltjes, huizen hebben leuke tuintjes waar men vaak groente en fruit verbouwt. De kust is vrij groen, maar er zijn ook veel droge stukken. De Kornaten bijvoorbeeld, ruim 80 onbewoonde eilanden zijn ruig, met karststeen rotsen en plukjes groen in een prachtig blauwe zee.

(klik op de foto voor een groter formaat!)

Het zeilen en de havens
En hoe was het zeilen dan? Nou, dat was heel erg relaxed. Dankzij de goede zorgen van de zeilers aan boord en met name Marijke voor het aanmeren op de moeilijkste momenten! Onze Oliva kon best snel varen en de Kroatische kust is prachtig. Aanleggen in een baai voor lunch en een beetje zwemmen, of met de dingy naar kant. De havens zijn echt luxe, met schone douches en wc's en overal water en elektriciteit. En wat een vrijheid op zee met de zeilen hoog!

Heerlijk gegeten!
Tot mijn stomme verbazing heb ik echt heerlijk gegeten in de verschillende restaurants. In de meeste restaurants kun je gegrild vlees of vis krijgen. Het vlees wordt geserveerd met Ayvar, een soort paprikasausje. De vis is kakelvers en zo uit de zee gehaald. Zeebaars, dorade, inktvis, mosselen allemaal heerlijk. In sommige restaurants kun je als je dat van te voren bestelt een "peka" eten, een stoofpot dat een aantal uur in as gestoofd wordt. En dan heb je nog de heerlijke olijfolie, de verse vijgen, die we gewoon uit de bomen konden trekken, de pittige salami en dubbelgerookte ham, prsut. De kwaliteit is heel goed en het eten was over het algemeen niet duur. Alleen die keer dat we verse kreeft en heerlijke witte wijn dronken op een klein eilandje in de Kornaten...

Supergezellig
En hoe ging het op de boot? Het was supergezellig. We hebben enorm gelachen en pret gehad, genoten van het zeilen, de zon en de zee. Iedere dag was een opnieuw een feestje. Iedereen had zijn eigen specialiteit en samen waren we een uitstekend team. 7 meiden lachen wat af en maken een hoop herrie, maar ik ga jullie dus echt niets vertellen over stipjes die geen stipjes waren, over zwitserse schippers, over het hondje uitlaten, over grijze haren of over pufjes... Dat houden we lekker voor onszelf!

Lieve Hanneke, Janneke, Mariëlle, Marijke, Karlijn en Aukje, het was top! Bedankt!

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

zaterdag 12 september 2009

Geveld

In maart kwamen de eerste berichten uit Mexico: een gevaarlijke griep greep om zich heen. Al snel waren er serieuze mannen op TV te vertellen dat de wereld een pandemie stond te wachten. Whoeoeoe, wat eng... Maar er gebeurde niet zoveel. Na de vakantie, dan zou het uitbreken. Een paar gevallen van feestbeesten uit Salou, hoorden we, maar verder niet zoveel.

Vorige week kwam ik uit Kroatië, na een leuke vakantie met vriendinnen. Afgelopen week voelde ik me moe, heel moe, maar dat kwam door de vakantie, dacht ik. Donderdag voelde ik me beroerd, had een beetje koorst. Maar met een paracetamol ging het wel. Alleen dat hoesten, he? En ja hoor, vrijdagochtend, na een zware nacht, lag ik met koorst, hoestend wakker te worden en wist het... niet naar kantoor vandaag.

Even met de huisarts gebeld en weet je wat die zegt? "Alle symptomen van griep en ook van mexicaanse griep!" Het wordt niet meer apart vastgesteld met bloedonderzoek en zo, maar als de koorts en de hoest langer dan 3 dagen aanhouden moet ik me weer even melden. Ondertussen ben ik thuis. Veel slapen, veel drinken en verder nergens zin in. Alle plannen voor het weekend gecanceld. En ik mag pas weer naar kantoor als het hoesten een beetje over is...grrmph...

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

donderdag 27 augustus 2009

Heden overleden: de Lancia

Berichtte ik een paar dagen geleden nog dat ik mijn Lancia ging verkopen… nou, niet meer, helaas. Van wat gisterochtend nog een fantastische auto was, is niet veel meer over.

Helemaal gepoets en glimmend kwam ’t autootje uit Alkmaar gereden. Samantha had echt fantastisch werk verricht, de Lancia glom als nooit te voren en de bumpers waren prachtig zwart. De volgende ochtend reed ik naar kantoor en werd meteen weer verliefd. Want hoe geweldig de Kever ook is, de Lancia voelde als een limo, met zachte stoelen, een stevig stuur, een geweldige pook en harder kunnen rijden dan 100 km/u.

Enthousiast vertelde ik een collega hoe gaaf mijn auto was. Hij, een potentieel geïnteresseerde koper, zou ermee gaan rijden voor een paar dagen en dan beslissen of hij hem wilde kopen. Dus reed hij ’s avonds met de Lancia weg en nog geen tien minuten later ging mijn telefoon over…

“ Ik sta langs de A4 en de temperatuur meter staat op de hoogste stand, wat nu?” Ik kon wel door de grond zakken. Het zou toch niet waar zijn? Dus sprong ik in een taxi en liet me af zetten op de vluchtstrook. De ANWB verscheen binnen een paar minuten en de Lancia werd versleept naar het volgende tankstation. De monteur constateerde daar dat het koelwater wel erg laag stond. En toen hij de motor verder nakeek, bleek de koppakking kapot te zijn. De kosten van een dergelijke reparatie zijn net zoveel als de hele auto zelf.

Ik was verdrietig en blij tegelijkertijd. Verdrietig omdat ik direct de auto naar de sloop heb doorgestuurd. En dat doet me toch wat, want het was mijn eerste auto en hij heeft mij altijd gebracht waar ik heen wilde. En blij, dat ik de auto niet had verkocht en dit boven was gekomen een week na de verkoop. Dat was pas echt dramatisch geweest. Exit Lancia. Kijk nog even naar het fotootje. Hij glom zo mooi, woensdagochtend…



Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

maandag 24 augustus 2009

Leuke auto te koop! Wie wil?

Update: zie mijn volgende blog: De Lancia is niet meer te koop!

Mijn dierbare Lancia moet nodig een nieuwe baas. Het is mijn eerste auto en ik heb er altijd fijn in gereden, maar sinds de komst van de Kever moest de Lancia wijken. Een vriendinnetje heeft er het afgelopen jaar in gereden, maar het is echt tijd om deze auto te verkopen. Wie wil hem hebben? Over de prijs is te onderhandelen, doe een bod! Meer dan 1000 euro hoeft deze auto niet te kosten.

Ben je geïnteresseerd of ken je iemand die een auto nodig heeft? Mail naar lanciatekoop@gmail.com of twitter me!

Dit is de tekst van de advertentie:

Deze Lancia Delta is in uitstekende staat, met een APK tot 15 januari 2010! Hij is betrouwbaar, stevig en snel. En met 4 deuren, centrale vergrendeling en een grote achterbak is het een fijne auto. Hij rijdt ongeveer 1 op 13. Deze auto is altijd in onderhoud geweest bij een Lancia dealer. De lak is in goede staat, er is nooit schade geweest aan de auto. Ook aan de binnenkant ziet de auto er piekfijn uit. De bekleding is heel netjes.

De gegevens:

Bouwjaar: aug. 1996
Kilometergegevens: 153.000 km
Aantal deuren: 5 deurs (hatchback)
Uitvoering: Benzine, handgeschakeld
Gewicht: 1105 kg

- Centrale deurvergrendeling
- Radio - Cassetterecorder
- Elektrische ramen voor
- Stuurbekrachtiging
- Stuur in hoogte verstelbaar
- Airbags
- Ingebouwde startonderbreker
- Deelbare achterbank
- Metallic lak
- Mistlampen

En nog een paar foto's:




Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

zondag 16 augustus 2009

Fietstochtje

Vandaag een heerlijke fietstocht gemaakt (deze route ongeveer, +/- 50 km) met vriendinnetje Karlijn. We vertrokken vanochtend via de Prinsegracht en de Weespertrekvaart richting Zuidoost. Ik wilde graag een keer naar het monument voor de Bijlmerramp, bij "de boom die alles zag". Aan het einde van het fietspad langs de Weespertrekvaart rij je zo, onder de A10 via Diemen, Zuidoost in. En dat viel in eerste instantie niet tegen: hele wijken worden gesaneerd en hoogbouw vervangen door laagbouw, rijtjeshuizen met voor- en achtertuintjes en veel groen. Er staan nog wel een aantal schakelflats die zo kenmerkend zijn, rondom het monument. Het monument is heel verzorgd in een parkje, uitleg met wat er gebeurde, namen van de 50 slachtoffers, mozaïek op de vloer, bloemen rond de boom.


Richting Gaasperplas
De grote schakelflats zien er niet aantrekkelijk uit, wel vind ik het groen tussen de flats mooi en verzorgd. Als we verder fietsen zien we ook de mindere kant van de Bijlmer. Bij metrostation Kraaiennest ligt er veel vuil op straat, dat moedigt mensen ook niet aan om het zelf schoon te houden. We krijgen het advies om het fietspad achter een flat te volgen richting de Gaasperplas, maar dit is niet een plek om alleen of in het donker te fietsen. In het eerste hoekje staan een aantal heren een snuifje te nemen. Bij het volgende bosje staat een gele Cantalux met iemand erin die helemaal "out" is... En vlak voordat we afslaan, staan twee heren met wel 5 kinderfietsjes. Als ik langsfiets, hoor ik ze met een ijzerzaagje bezig. Ahum... Wat me nog het meest schokt, is dat aan de andere kant van het pad een nieuw wijkje wordt gebouwd. De huizen moeten nog worden opgeleverd, maar of het daar nu prettig wonen wordt?

Het platteland van Amsterdam
Onze route gaat langs de camping in het Gaasperpark en richting Driemond. Van daar volgen we de dijk langs het Amsterdam-Rijnkanaal tot aan Nigtevecht en slaan af richting Abcoude. Wat is Nederland toch mooi met dit zonnetje. Langs het riviertje de Gein is het prachtig. Kerktorens aan de horizon, molens, waterlelies in het water, koeien in de wei. En dit is gewoon even buiten de stad!


Na een terrasje in Abcoude zijn we via de Amstel langs Oudekerk terug naar de stad gefietst. Echt een leuk tochtje, van stad, naar buitenwijken en via het platteland weer terug. Bedankt, Kar!

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

zondag 9 augustus 2009

7 meiden, 1 boot

Over een maand is het zover, dan gaan 7 meiden op 1 boot een week in Kroatië varen. Ja, ik ga mee... Spannend vind ik, want ik hou ervan om soms even alleen te zijn, niet hoeven te praten, niet hoeven te voldoen aan groeps(voor)oordelen en groepsdruk. Ben ik zelf niet zo goed in. Maar het moet er prachtig zijn, Kroatie, de kust voor Zadar. En we gaan genieten van zon, zee, wind in je haar, dolfijnen in de zee.

Omdat niet iedereen elkaar kent, even een kennismakingstochtje gemaakt op een bootje door de amsterdamse grachten. Dus maakte ik een klein filmpje met mijn nieuwe iPhone. Ik moet nog een beetje oefenen, dat merk je wel.



Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

vrijdag 10 juli 2009

Maxime's Tweetup

Maxime Verhagen (@MaximeVerhagen) is als één van de eerste politici gaan twitteren. Met veel humor en in maximaal 140 karakters twittert hij over zijn werk, het beleid van het ministerie en de politiek. Als je hem volgt, leer je dat een minister van Buitenlandse zaken lange werkdagen maakt, iedere dag een tas met documenten mee krijgt om door te lezen, van hot naar her reist voor overleg, conferenties etc. Maar ook dat hij ook van veel gezelligheid en een glaasje na afloop houdt en dat hij volkomen stil is als hij met zijn familie op vakantie gaat. Hij twittert meestal zelf, alleen de wat meer "officiële" tweets (met linkjes erin naar persberichten of debatdocument) worden door mensen in zijn team gedaan. Maxime's sterrenstatus op Twitter was al groot toen ik hem ging volgen. Maar de enorme media hype rondom Twitter en opmerkelijke acties van Maxime, zoals toen hij een foto uit de Trèveszaal van de ministerraad twitterde, en de opmerkingen van Balkenende hierover, hebben geleid tot nog meer volgers. Bij de 10.000e volger nodigde Maxime via Twitter zijn volgers uit voor een Tweetup (een bijeenkomst van Twitteraars). Er was plaats voor 100 tweeps (zo heten de mensen op Twitter) en binnen no time waren er 500 aanmeldingen.

Ook ik had me aangemeld en tot mijn eigen verbazing werd ik uitgenodigd voor de bijeenkomst op het Ministerie afgelopen vrijdag. Met nog 99 andere tweeps konden we met Maxime het glas heffen. Het werd een leuke middag. De tweeps die niet waren uitgenodigd hadden een ‘eigen’ tweetup georganiseerd in Café De Eeuwige Jachtvelden op het Plein in Den Haag en via streaming video was er een verbinding tot stand gebracht. In de zaal waar de tweetup plaatsvond, was een groot scherm waarop de beelden van de verbinding getoond werden, maar ook alle berichten die op dat moment getwitterd werden met het woord #VerhagenTweetup erin. Dus werd er om ons heen druk getwitterd, “Is @puur al in the house?” en “Waar blijft Verhagen?”. Want die bleef de grote afwezige.

Totdat Maxime zelf twitterde: “Hef maar vast het glas, ik kom er aan”. Hij zat in de Ministerraad en die liep uit. Dus liep Maxime uit de Ministerraad en spoedde zich naar zijn eigen feestje. Daar kon het officiële gedeelte beginnen, met een speech van Maxime over zijn twitterervaringen in het afgelopen jaar. (Lees zijn volledige speech op de website van MinBuZa). Daarna een mooie speech van @Slijterijmeisje. Petra de Boevere is een geboren en getogen Zeeuwse met een slijterij in Breskens. Zij gebruikt al een aantal jaren Social Media en het internet om een grote groep klanten door het hele land van wijn en whiskey te voorzien. Ze gebruikt haar blog, ik hoor haar regelmatig in de nacht op Radio 1 als beller, en ze twittert. Ze is gemeenteraadslid voor de VVD en reageert regelmatig op tweets van Maxime, die dan weer op haar reageert. Zij hield een hele leuke speech over de pogingen van Maxime om politiek dichter bij de burger te brengen. (Lees de volledige speech van @Slijterijmeisje op haar weblog).

Maar het leukste van alles was eigenlijk om IRL (in real life ;-) allerlei tweeps tegen te komen die ik volg (@puur, @Slijterijmeisje) en niet volg(de) (@nawid, @StukjeS, @KaatMossel, @Tekstkok). Hele verschillende mensen die ik normaal nooit zou zijn tegengekomen, maar door iets virtueels zoals Twitter ineens op mijn pad komen. Dat is de echte verrijking van Social Media, denk ik.

Maxime en alle andere tweeps, bedankt voor de gezellige middag!

Bekijk de video van de Tweetup>

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

vrijdag 3 juli 2009

Poppenspel

Vrijdagavond in het Muziekgebouw aan 't IJ. De zaal is afgeladen vol. Bij de ingang van de zaal krijgen we een toneelkijkertje. Wat we gaan zien? Japans poppenspel. Ik kan me er van te voren maar moeilijk een voorstelling van maken.

Bunraku heet deze vorm van theater en het heeft een eeuwenoude traditie. Drie mannen bewegen één pop. De belangrijkste man beweegt het hoofd en een hand. Hij is in het zwart gekleed zodat hij zo min mogelijk opvalt, maar van hem mogen we nog zijn gezicht zien. De andere twee mannen hebben een soort Ku Kux Klan-achtig masker zonder ooggaten over hun hoofd. De tweede man bedient de andere hand en neemt de rekwisieten aan. De derde man staat continu in gebogen houding en maakt voet- en kniebewegingen in de lange gewaden van de pop. Hij stampt daarbij ritmisch op de vloer als de pop 'loopt'.

Naast het toneel zit een verteller die in traditionele, een beetje klagerige, klanken het verhaal vertelt, begeleidt door een paar Japanse banjo's, een instrument met drie snaren. Hier hoor de emoties van wat er zich op het toneel afspeelt. De setting is overduidelijk Japans: de klank van de muziek, de kleding en de gezichten van de poppen, het decor, en zelfs de titels van de verhaaltjes (Kersenbloesems in het avondrood langs de Hidakarivier). Maar de boodschappen van deze kleine meesterstukken zijn universeel: liefde overwint, trouw wordt beloond, ontrouw leidt tot de dood.

Ik werd deze avond betoverd door het beeld. Want hoewel dit een eeuwenoude kunstvorm is en de traditionele verhalen soms nog uit de 17e eeuw stammen is de vormgeving van het geheel simpel en modern te noemen. In een scène staat er een toren op het toneel. Terwijl er sneeuw naar beneden dwarrelt, probeert de pop, een door liefdesverdriet verscheurd meisje, de toren te beklimmen. De poppenspelers zijn onzichtbaar, maar haar bewegingen zijn levensecht. Het meisje glijdt af en toe met haar handen en voeten van de ladder af, maar bereikt met enorme inzet toch de klok in de toren.

Het laatste stuk van de avond was het aandoenlijkst. Het verhaal gaat, hoe kan het ook anders, over echte liefde, opoffering en vergeving. Maar vooral de bewegingen van de poppen zijn indrukwekkend. Emoties zijn uit de lichaamstaal af te lezen. Het schijnt dat de ogen en mond van de poppen ook kunnen bewegen, maar daarvoor zat ik te ver weg. Het verhaal gaat over een vrouw die iedere dag bidt dat haar blinde man weer kan zien. Zij zorgt voor hem en houdt van hem, maar hij kan niet geloven dat zo'n mooie en lieve vrouw bij hem zou willen zijn. Daarom stort hij zich in een ravijn, om haar de kans op een normaal leven te geven, maar de liefde overwint. Ook de vrouw stort zich in het ravijn. Dan verschijnt een godin die onder de indruk is van deze liefde voor elkaar. Zij wekt beiden weer tot leven en geeft ook de man het licht in de ogen terug.

Onvergelijkbaar met welke westerse kunstvorm dan ook is dit poppenspel. Ik vond het een bijzondere ervaring, een hele nieuwe wereld gaat er voor je open!


Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

maandag 15 juni 2009

Over een girlsparty en de ontdekking uit het wijnrek

Iedere maand komen 8 meiden bij elkaar om gezellig te eten. Iedere keer bij een ander thuis en die verzorgt het driegangen menu. Het is altijd heel gezellig om op zo'n avond even goed bij te kletsen en zeker na een paar wijntjes gaat het volume flink omhoog.

Deze keer was ik de gastvrouw en in het thema van "girlsparty" kon ik de avond makkelijk vullen. De tafels gedekt met vrolijk gebloemde plastic tafelkleden van de Hema, met bijpassende servetjes. Gezellig servies en op ieder bord een klein bloemtje maakte het al tot een feest. Dan het menu, ook zorgvuldig gekozen: verse limburgse asperges met gerookte wilde zalm, Spaghetti alla vongole (venusschelpjes) en toe Madame Pompadour.

Madame Pompadour was een van de beroemdste maitresses van de franse koning Lodewijk de 15e . Waarom het toetje naar haar genoemd is, weet ik niet. Het toetje is zwaar, en dat denk je wel eens: "Après nous le déluge" (na ons de zondvloed), een beroemde uitpraak van haar. Of zou het misschien zijn vanwege haar perzikhuidje...?

In ieder geval, de dames vonden het heerlijk. Het recept komt uit mijn moeders archief, ook zij maakt dit vaker met groot succes. Je hebt nodig (voor 4 tot 6 personen):
- 2 grote blikken perzikken of abrikozen (of allebei), totaal uitlekgewicht ongeveer 800 gr
- 6 eidooiers
- 4 eetlepels basterdsuiker
- 6 tot 8 eetlepels Marsala wijn (let op; géén Madeira!)
- 250 ml slagroom
* en een mooie schaal om het in op te doen!

Snijdt 1 blik van de uitgelekte perzikken in stukken en leg dit in de schaal. Pureer het andere blik perzikken of abrikozen met staafmixer. Doe dit over de vruchten in de schaal. Roer de eidooiers, de suiker en de Marsala wijn door elkaar en verwarm dit "au bain marie". Blijven roeren tot een vla-achtige saus. Als de saus dik genoeg is, doe je deze saus warm (heel belangrijk) over de mousse in schaal. Dek je schaal nu af en laat afkoelen. Vlak voor je het toetje opschept, klop je de slagroom (zonder suiker) en doe je dit over de saus heen. Opscheppen, en natuurlijk diep scheppen, zodat je alle lagen lekker door elkaar krijgt.

Bij dit recept vond ik nog een fijne desertwijn in mijn wijnrek. Een echte ontdekking, mag ik wel zeggen. Van een oude werkgever had ik ooit een Moscato d'asti "Il falchetto" gekregen. Dit is een strogele dessertwijn met een heel fijn bubbeltje (frizante) erin. Fris, zoet, een tinkeling op je tong! Niet vergelijkbaar met de zware zoete dessertwijnen zoals bijvoorbeeld een Sauternes. Lekker!
(Verkrijgbaar bij Henri Bloem)

Wil je reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

zaterdag 16 mei 2009

Een tijdperk ten einde

Het was gezelligheid met een weemoedig randje. Vreugde om alle oud-collega's weer (veel te kort) te spreken, maar een licht verdriet omdat gebeurd is, wat ik meer dan een jaar geleden al zag aankomen. De E-business afdeling van mijn vorige werkgever is opgeheven en gisteren was de "opheffingsborrel".

"Wat zeg je, de e-business-afdeling opgeheven?" Ja, je leest het goed, in deze tijden van crisis, waarin internet voor Operational Excellence kan zorgen, de lijnen met de klanten korter kan maken en de distributieprijzen omlaag kan brengen, een afdeling met e-business specialisten opheffen? Waarom? Er liggen veel reden aan ten grondslag, zoals verschillende reorganisaties, een kannibalistische IT afdeling versus een zwakke Marketing afdeling en een E-business afdeling met een onduidelijke positie. Maar de belangrijkste is nog wel het falende management. Een manager die niet de waarde van e-business specialisten weet te verwoorden aan de rest van de organisatie, omdat hij onvoldoende de materie beheerst. Hij schitterde gisteren dan ook in stralende afwezigheid. Schokkend vond ik dat. Er kon zelfs geen "op afstand aangeboden" bordje bitterballen vanaf. Een echte "Topper" dus.

Er is ook een positieve kant aan dit verhaal. Ruim 8 jaar heb ik bij deze afdeling gewerkt en in die tijd heb ik veel geleerd van mijn collega's, van hun werklust, hun innovativiteit, van hun kennis van zaken en vooral van hun gezelligheid. Samen hebben we hoge bergen beklommen en zijn door diepe dalen gegaan, waarna we altijd een biertje in de Omval dronken. De meeste van deze collega's slaan een nieuwe weg in. Enkele ambitieuze collega's heeft al een plek buiten dit bedrijf gevonden, anderen zijn binnen het bedrijf een nieuwe weg voor zichzelf aan het banen. Het levert mij naast goede herinneringen ook een goed netwerk op.

EBS is dood, leve EBS!

Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

woensdag 6 mei 2009

Bye bye Lang Lang

Slecht 26 jaar en nu al behoort hij tot de absolute top: Lang Lang. Vanavond speelde deze concertpianist het tweede pianoconcert van Chopin in het Concertgebouw. De zaal was afgeladen vol, er waren zelfs plekken gecreëerd op het podium. Het was schitterend en hij kreeg een staande ovatie. Maar wat mij opviel was dat hij zo aan het genieten was op het podium. Tussen zijn solo's door luisterde hij naar het orkest en genoot, bewoog mee op de muziek.

Ik heb hem eerder zo enorm zien genieten, in 2006, tijdens het Prinsengrachtconcert. Ik zal nooit vergeten hoe verbaasd en geamuseerd hij keek toen hij 's middags voor de generale repetitie het ponton opliep. Overal bootjes en mensen. En 's avonds zo feeëriek verlicht. Hij speelde daar een quatre-mains met een jong Nederlands talent, Lucas Jussen. Hij genoot van het publiek, van de muziek en van de bijzondere ervaring. Er fijn om van zo'n artiest te mogen genieten! Ik hoop hem nog veel vaker te horen.


Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

vrijdag 24 april 2009

Help, heb jij groene vingers?

Bloemen en planten, ik vind het prachtig, maar wat is het soms moeilijk om ze levend te houden. Laatst had ik prachtige begonia's per ongeluk twee keer water gegeven. Helaas, ze zijn verzopen en ik heb ze weg moeten gooien. Nu ben ik aan het stoeien met twee boompjes, Viburnum.

Ze staan in mijn hofje en zien er al een tijdje slecht uit. De winter, dacht ik nog. Maar ze hadden moeten bloeien dit voorjaar, en dat is niet gebeurd. Daarom heb ik ze vorige week nog van nieuwe grond en mest voorzien. Toen viel me op dat de blaadjes wel erg raar verkleurd waren. Bovendien zat er een soort witte gloed over. Schimmel? Op internet gezocht en het kan twee kanten op. Of de nieuwe grond is goed, of het is een hele besmettelijke ziekte. 

Daarom gaan ze dit weekend in een vuilniszak met het vuil mee. Snik. Want zieke boompjes, daar heeft niemand wat aan. Of kan iemand mij vertellen wat mijn boompjes hebben en hoe ik ze kan redden?





Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

donderdag 23 april 2009

Zomernacht in het Concertgebouw

Op het sjieke podium van het Concertgebouw zat gisteravond een orkest in Hawaii shirts, bermuda's, bloemetjesjurken en andere zomerse kleding. Accesoires: zonnebrillen, petjes en hier en daar een bloem in het haar. De dirigent, de 80 jarige, wereldberoemde Nicolaus Harnoncourt deed ook mee aan deze verkleedpartij. Hij kwam niet op in rokkostuum, maar in een vrolijk geverfde bloes, een soort drollenvanger-broek en een honkbalpetje. Het publiek werd er blij van. Dit spectakel was ter ere van het opvoeren van een stuk van Felix Mendelssohn, Ein Sommersnachtstraum. Jazeker, gebaseerd op Shakespeare's Midsummer Night's Dream.

Eigenlijk is het een muzikale begeleiding bij een soort theaterstuk. Of begeleidt het theaterstuk de muziek? In ieder geval was er een onverstaanbare acteur die met vreemde uitbundige theatrale bewegingen in het Duits het verhaal probeerde te vertellen. Het was voor het keurige publiek in de zaal een beetje vreemd. En ik moet zeggen dat ik dit een brug te ver vond. Leuk experiment, maar niet echt geslaagd. Hoewel ook de dirigent een rolletje speelde en het vooral op het einde best grappig was, maar nee. Overigens komt uit dit stuk de beroemde Bruiloftsmars, de herkenbare deun die vooral bij Amerikaanse bruiloften wordt gespeeld. Heel geestig om te zien hoe een orkest dit heel serieus ten gehore brengt!

Geestig is dan hoe de zaal reageert. Er wordt meer dan normaal gekucht, een mobiele telefoon gaat tot 2 maal toe af, mensen eten snoepjes uit krakende plasticjes en naast mij zaten zelfs dames te sms'en. Het leek de Pathé bioscoop wel!

De professionele meningen zijn verdeeld: In NRC een negatieve recensie (alleen in de krant), de Volkskrant is neutraal, maar Trouw is buitengewoon positief!

Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

zaterdag 18 april 2009

Zijn vrouwen echt zo "desperate"?

Gisteren de film "He's just not that into you" gezien, een echte vrouwenfilm, met een hele horde Hollywoodsterren zoals Ben Affleck, Jennifer Aniston, Drew Barrymore, en Scarlett Johanson. De film is gebaseerd op een bestseller uit Amerika, geschreven door een man die ook meeschreef aan Sex and the City. De boodschap: "Dames, een man laat echt wel blijken als hij je leuk vindt. En als hij dus halfbakken signalen uitzendt, vindt hij je niet leuk genoeg. Dus wacht niet eindeloos op zijn telefoontje, hij belt echt niet!"

Het geeft eigenlijk een beetje het beeld dat vrouwen desperaat zijn en altijd op zoek naar een man. Ze zijn onzeker, maken zichzelf wijs dat ze echt heus wel leuk zijn en gedragen zich als echte dramaqueens. Mannen daarentegen maken de dienst uit, bepalen zelf wel wat ze leuk vinden, lopen hun ... achterna en dumpen vrouwen nog voor ze goed hebben gekeken.

Het was best een aardige film, waarvoor je niet erg hoeft na te denken, het heeft een echt Hollywood-style happy end en iedereen gaat tevreden weer de bioscoop uit. Bovendien concludeerden we met 8 meiden dat er best herkenbare situaties in deze film zaten. Maar zijn vrouwen echt zo 'desperate'?

Ik volg al een aantal maanden een erg geestig weblog: "Psychotic letters from men". En op deze site het levende bewijs dat er ook hele enge mannen op deze wereld rondlopen, nog desperater, dan de vrouwen uit deze film. Lees bijvoorbeeld het verhaal van Laura, die via een website Keith had ontmoet. Eerst vond ze hem best leuk, maar binnen drie dagen veranderde hij in een behoeftig en alle aandacht opeisend, onzeker persoon. Laura besloot deze online relatie te beëindigen en ontving een desperate mail van Keith. Lees zelf maar verder, en lees ook de commentaren, die zijn soms nog hilarischer!

Zie je wel, in het echte leven zijn er behoorlijk desperate mannen!

Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

vrijdag 3 april 2009

Così fan tutte: Zo zijn ze allemaal!

Twee mannen die opscheppen over de liefde, dat kan alleen maar fout gaan. Zo begint de opera Così fan tutte en natuurlijk gaat het mis. Dat hoort in opera, lekker veel drama. Heerlijk, een avond lang kijken, vermaakt worden, mooie muziek luisteren, kortom: genieten.

Afgelopen dinsdag was ik met een vriendin een avondje naar de Stopera waar De Nederlandse Opera Così fan tutte speelde. Niet in een klassieke setting, maar in een flower-power vakantieoord. Met bloemetjesrokjes, vetkuiven, stapelbedden en hawaïhemden en een fantastisch ronddraaiend podium. Het maakt dit 18e-eeuwse verhaal onverwachts actueel en vlot.

En het is al geen makkelijk verhaal, twee vrienden zijn verliefd op twee zusters. Een derde vriend beweert dat alle vrouwen ontrouw zijn, maar dat geloven ze niet. Ze besluiten de liefde van de zussen te testen en verzinnen een list. De twee vrienden moeten onverwachts vertrekken, naar het slagveld en de zusters blijven achter, niet wetend of ze ooit nog terugkomen. De dames zijn intens verdrietig, maar al snel verschijnen er twee vreemdelingen, de vrienden hebben zich vermomd als Albanese ridders. Ze moeten alle versiertrucs uit de kast halen, ze faken zelfs een zelfmoord, maar uiteindelijk vallen de dames voor deze macho's. Tot verdriet van de vrienden, die het nu echt beseffen: "zo zijn ze allemaal!" (così van tutte).

En natuurlijk moeten de vrouwen gestrafd en vernederd worden. Ze staan op het punt om te trouwen als het bericht komt dat de vrienden weer terugkeren uit het leger. Het is niet meer te redden en de vrouwen komen erachter dat ze bedrogen zijn. Ze zijn boos en verdrietig tegelijkertijd. Maar in de laatste minuten komt het toch nog goed, de zussen beloven altijd van de vrienden te houden en de mannen vergeven hen hun misstap.

In deze enscenering is er veel reden tot lachen, overal worden grapjes van gemaakt en sommige liefdesscènes zijn buitengewoon expliciet. Ik heb echt een enorm leuke avond gehad, vooral omdat het verhaal nooit saai werd en je constant zoveel te zien had. Het is waanzinnig dat een verhaal van ruim twee eeuwen oud in zo'n modern jasje een hele nieuwe dimensie krijgt.

Ruim 15 jaar geleden zag ik voor het eerst een opera. Het was Così fan tutte in Praag, toen ik met mijn studentenvereniging een geweldig leuk weekendfeestje aan het vieren was. Van die voorstelling herinner ik me vooral de truttige jurkjes en ouderwetse decors. Ook toen vond ik de muziek al prachtig, echte Mozart luchtigheid. Maar vooral herinner ik me de blikken van het Praagse publiek, al die jonge mensen in galajurken en rokkostuums! Prachtig vonden ze dat!

Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

maandag 30 maart 2009

Het Chinese gevecht

Lijiang is een bijzonder dorpje in het westen van China, in de provincie Yunnan. Ik was er beland na vele uren in de bus, vanuit Laos via Kunming en Dali. Het is een idyllisch stadje van prachtige Chinese houten huisjes, met kasseien straatjes en snel stromende beekjes aan de voet van de Jaden Draak berg. Hier wonen de Naxi, een bergvolk met een matriachale samenleving.

Vanuit dit dorpje wilde ik doorreizen naar Chengdu en de adviesroute is dan om terug te reizen naar Kunming (ongeveer 8 uur) en vanuit daar met de trein naar Chengdu. Maar ik wilde niet via dezelfde route terug, ik wilde vooruit! Ik had gehoord van een bus die via de 'Eerste bocht in de Yangzi rivier', met spectaculaire uitzichten, naar een stad zou reizen vanwaar ik de trein naar Chengdu zou kunnen nemen. Het lukte mij niet dit te regelen en teleurgesteld keerde ik terug naar mijn guesthouse. Daar stuitte ik op twee Engelse meiden die dezelfde plannen hadden als ik. We kregen een briljant idee, we zouden die aardige jongen van de receptie, die een beetje Engels spreekt, vragen op te schrijven wat we wilden en met dat briefje naar het busstation gaan.

En zo gebeurde het dat we voor de tweede keer die dag bij het busstation probeerden een kaartje te krijgen. Dit keer las de chagrijnige dame van het loket aandachtig het briefje, begon te lachen, vertelde haar collega's uitgebreid wat er op het briefje stond en schreef een volkomen onleesbaar buskaartje voor ons uit. Maar het was wel duidelijk dat de volgende ochtend onze bus zou vertrekken.

We verschenen iets voor 6 uur op het busstation. Het was er rustig. Een paar dozen verraadden enige menselijke aanwezigheid, maar behalve een slapende man op een bankje, de dame achter het loket en een oud vrouwtje, was er niemand te bekennen. Stipt 6 uur verscheen een oude bus. Hoe het kwam, weet ik niet precies, maar ineens waren er 50 mensen met een berg bagage te dringen om als eerste de bus in te mogen. We keken elkaar aan en wisten meteen wat ons te doen stond: meeknokken om zo snel mogelijk de bus in te komen en een goed plekje te bemachtigen. Anders zouden we misschien wel de hele reis moeten staan.... Dat zagen we niet zitten en we gooiden ons vol in de strijd.

Een klein en teer oud dametje met een tandeloze grijns deelde een paar pittige elleboogstoten uit en een grote woeste ongeschoren Chinees lieten we ook met rust. Maar verder was het een heftige en korte strijd. Heel tevreden zaten wij na 5 minuten met z'n drieën op een prachtig bankje, onze backpacks veilig onder ons, terwijl de meeste anderen zich nog de bus in knokten. Tot slot bleven er drie vrouwen staan. Vriendelijk wezen wij ze op het bankje voor ons. Niet het prettigste bankje, want vlak achter de motor en weinig beenruimte, maar ten minste een zitplaats. Ze knikten hopeloos 'nee'. Na een paar minuten werd de chauffeur erbij gehaald en hij vroeg ons om ons kaartje. Bij het overhandigen verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht en eerst lichtte hij alle omstanders in. Uit de menigte klonk een geruststellend gemompel.

De buschauffeur toonde ons een klein plaatje boven ieder bankje. En wees toen op de nummers van ons kaartje; wij hadden stoel 1,2, en 3! Wij moesten dus op dat onmogelijke bankje achter de motor zitten. Balen, want met een reis van 11 uur over een slechte weg voor boeg, niet bepaald aantrekkelijk. Maar daar dachten die drie vrouwen natuurlijk net zo over! Dus verhuisden wij met bagage naar dat andere bankje en kon de bus vertrekken.

"Wacht eens even", riep ik uit. "Als iedereen vaste plaatsen heeft, waarom hebben we dan met z'n allen zo gevochten om die bus in te komen?" Rare mensen, zijn die Chinezen toch!


Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

zondag 29 maart 2009

Finkelstein doet pijn

Al een tijdje heb ik een zeurende pijn in mijn pols. Een soort RSI, hoewel ik dat niet mag zeggen van de huisarts, want dat is een diagnose. Nu heb ik de afgelopen maanden hard gewerkt en zit ik in mijn huidige baan veel meer achter een computer. Mijn werkplek heb ik nu goed ingesteld, een paar massagesessies hielpen niet echt, dus vond ik het tijd voor de fysio. Hij deed een paar testjes om te zien waar het precies pijn deed.

En zo kwam het dat ik mijn hand in een vuist deed, een beetje boog en de fysio er een klap op gaf... Het voelde alsof er drie messen in mijn pols werden gestoken, de lucht vloog uit mijn longen en de tranen sprongen in mijn ogen. De fysio schrok zelf ook een beetje van mijn reactie. "Typisch gevalletje van Quervain", constateerde hij vervolgens. "Want dit is de test van Finkelstein en daarmee kan je dat vaststellen."


Dus moet ik nu op 50% van mijn inspanning leven. En gaan we kijken hoe ik de spanning op mijn pols kan verminderen zodat de pijn weggaat. Heeft iemand een idee hoe dat moet? Op 50% van je inspanning leven?

Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

maandag 23 maart 2009

Pas gelezen: In het huis van de dichter

In de jaren tachtig trok een russisch pianotalent een groot publiek naar de concertzalen. Zijn naam: Youri Egorov. Jan Brokken schreef een bijzonder boek over hem, een verhaal van een carriere, van een persoonlijkheid en ook een verhaal van een vriendschap. Tegelijkertijd schetst het een tijdsbeeld van de homocultuur in Amsterdam in die jaren en de opkomst van een onbekend virus, HIV, dat een ware slachting onder homo’s zou ontketenen. Want Youri is jong gestorven, op 33 jarige leeftijd stierf hij in 1988 aan de gevolgen van Aids.

Warm, betrokken en kritisch
Het boek heeft me diep geraakt en dat komt vooral door het schrijftalent van Brokken. Hij had een warme vriendschap met Youri en heeft heel dichtbij gestaan. De betrokkenheid en de vriendschap is hartverwarmend en van tijd tot tijd ook erg grappig. En toch weet Brokken een zekere afstand te bewaren, waardoor hij ook niet zonder kritiek de homoscene en Youri zelf beschrijft.

Gevlucht voor het communisme
Youri Egorov is als 22-jarige uit communistisch Rusland gevlucht, want (openlijk) homoseksueel zijn kon niet. In Amsterdam vindt hij de vrijheid en krijgt de kans te spelen met de beste orkesten van de wereld. Maar Egorov is ook onzeker, en Jan Brokken weet dit soms prachtig te verwoorden. Daarnaast blijft Youri zich schuldig voelen over de gevolgen die zijn vlucht heeft voor zijn familie.

Als het einde nadert
Uiteindelijk wordt duidelijk dat ook Youri is besmet met HIV en zijn dood is het treurige einde van dit boek. Uit een van hun laatste intense gesprekken noteert Jan Brokken:
'Als ik meer aandacht aan de muziek had gegeven, was mijn leven zinvoller geweest.'
'Je hebt voortdurend naar de essentie gezocht. Het enige waaraan het je ontbroken heeft is tijd. Tijd verdien je niet, tijd krijg je.'
'Ik wist dat ik jong zou sterven.'
'Welnee, je vreesde het. En mijn god, wie niet?'

Aanrader
Ik heb het boek in een ruk uitgelezen. En vorige week heb ik direct een cd met opnamen gekocht. Hij speelt heel lichtvoetig, alsof het geheel geen moeite kost. Dit boek is een echte aanrader, zeker als je houdt van klassieke muziek!

Meer informatie:
www.youri-egorov.nl
Muziek van Youri Egorov op YouTube

Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

woensdag 18 maart 2009

Het hoogste gebouw van de wereld?!

Na een weekje Dubai ben ik weer helemaal opgeladen. Heerlijk weer, zonnig, niet te warm, fris briesje, lekker water (zee en zwembad), super shoppen, spannende kamelenraces, fantastische restaurants, wat wil een mens nog meer. Het was mijn vierde reis in 2,5 jaar naar deze stad, dus ik heb veel herkenningspunten. Maar iedere keer is het weer spannend om vanaf het vliegveld over Sheik Zayed Road (een drukke snelweg) door het hart van het zakelijke centrum van Dubai te rijden met de taxi. Iedere keer staan er weer minstens 10 nieuwe wolkenkrabbers. De skyline verandert steeds, maar altijd zijn de parels de Emirates Towers, ooit de hoogste torens van de stad.

Deze keer niet, deze keer kon ik mijn ogen niet afhouden van de Burj Dubai, inmiddels het hoogste gebouw ter wereld. Als een enorme naald torent dit gebouw twee keer zo hoog boven alle andere torens uit. Hij is prachtig en spiegelt in het morgenlicht. De hele skyline is veranderd, ook omdat er omheen opnieuw tientallen nieuwe torens zijn opgetrokken. In mijn vorige blogposts schreef ik al over de Burj Dubai, toen was de toren nog net zo hoog als de rest!

De grootste, in alles
De toren maakt deel uit van een enorm prestigieus gebied. Een taxichauffeur vertelde mij dat dit terrein 10 jaar geleden nog een militair gebied was, strikt geheim. Nu staat er dus de grootste toren en daarnaast de grootste shopping mall ter wereld. En daarbij ook nog een in traditionele architectuur opgebouwde wijk, inclusief 2 enorme hotels, tientallen woon- en werktoren en een enorme vijver. Niet zo'n lullig Nederlands dingetje, nee, meer een kunstmatig meer. Hierin komt de grootste fontein ter wereld! Ze zijn aan het testen, de eerste filmpjes zijn al verschenen op YouTube! De fontein zal uiteindelijk ruim 150 meter spuiten (te vergelijkbaar met een gebouw van 50 verdiepingen) en met verlichting en muziek zorgen voor een nieuwe attractie in de stad. Op 09-09-09 wordt de toren geopend, als alles goed gaat. Hmmm, moet ik toch maar weer een ticket naar Dubai boeken...


Bekijk de toren en het gebied eromheen (surf ook naar In & Around).

Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

zaterdag 14 maart 2009

Afstandsbediening vervangt kinderarbeid

Kamelenraces zijn enorm populair in de golfstaten; het is onderdeel van de lokale cultuur. Tot voor kort werden kleine kinderen gebruikt als jockey. Kinderen wegen maar weinig en kunnen met hun hoge stemmen de kamelen goed aansporen. Maar deze kinderen, tussen de 4 en 9 jaar, werden vaak verkocht door hun ouders uit arme landen, zoals Bangladesh, Sudan of Pakistan en kregen maar weinig te eten, om hun gewicht zo laag mogelijk te houden. Dit leverde een storm van internationale kritiek van mensenrechtenorganisaties op.

De oplossing? Een robot of afstandsbediening, een soort extra bult op de rug van de kameel. Uitgedost als jockey in kleurige doeken, is het eigenlijk niets anders dan een gemotoriseerd zweepje dat de kamelen naar de finish moet slaan! (klik op de foto voor een groter beeld) De jockeys zitten nu in een auto die meerijdt met de kudde op hol geslagen kamelen.

Een lokaal onderonsje
Ik heb in Dubai een middagje kunnen rondkijken bij de kamelenraces. De renbaan ligt ongeveer 30 km buiten de stad en het was nog een avontuur om die te vinden. En dan is het best moeilijk om uit te zoeken wanneer er races zijn. Van november tot eind maart worden er op onregelmatige dagen in de vroege ochtend (rond half 8) en in de middag (om 2 uur) geraced. Er lopen voornamelijk arabische mannen rond, die druk zijn met praten over kamelen. De mannen in traditionele gewaden uit de golfstaten, witte lange jurken die (hoe doen ze het?) geen kreukje vertonen en keurig zijn gestreken en gesteven, zijn meestal de eigenaren of sponsors van de kamelen. De jonge arme schoffies zijn de kamelenverzorgers.



De race
Een race duurt ongeveer 9 minuten. De kamelen, eigenlijk dromedarissen, worden met afstandsbediening in een soort afgezette ruimte gelaten. Hier checken de jockeys voor het laatst de werking van de afstandsbediening. Dan als de race begint brengen de verzorgers de kamelen naar de start. Dat is het gevaarlijkste van de hele race. De verzorgers hebben een soort gummy bodywarmer aan en een paardrijcap op, want zij staan voor de kamelen. Dan gaat het doek omhoog en spurten de kamelen weg. De verzorgers moeten dan zo snel mogelijk op zij springen! Soms rollen ze over de grond en je hoopt dat ze niet verpletterd worden door die enorme poten van de kamelen!


Even is het rustig, want je kunt de race over 6 km niet goed volgen. Tenzij je op de tribunes (mannen/vrouwen gescheiden!) zit, want daar staan TV's. Met de race rijden ook 2 TV-wagens mee! Wel hoor je de stadion speaker vol vuur de race verslaan. Na ongeveer 9 minuten hoor je dat de kamelen eraan komen. In de verte zie je een enorme stofwolk. En dan ineens doemt er uit de stofwolk een kudde kamelen met links en rechts een karavaan van auto's. De jockeys links geven via hun afstandsbediening hun kameel nog een laatste zweepslag om ze over de finish te krijgen, de sponsoren schreeuwen hun longen uit hun lijf, en dan... we have a winner! De kameel die gewonnen heeft mag nog even een paraderondje voor het publiek lopen, en de volgende race gaat al weer van start!

Bekijk de diavoorsteling van mijn foto's van de race.


Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

zondag 8 maart 2009

Sammie en andere haaien

In Dubai geldt de wet van "wie heeft de langste". Dus zijn hier het afgelopen jaar niet 1 maar wel 2 gigantische aquaria geopend. De eerste in het hotel Atlantis, op de kop van de Palm. Dit hotel heeft de gezonken stad Atlantis nagebouwd. Een metershoog aquarium herbergt naast vele haaien, roggen en andere tropische vissen nu ook Sammy, de walvishaai. Het is de droom van iedere duiker om er eentje in het wild te zien. Woordvoerders van het hotel beweren dat dit jonge dier voor de kust van Dubai is 'gered', dat het uitgeput in laag water zwom.

Sammy de walvishaai in Atlantis

Walvishaai in Dubai?
De walvishaai komt eigenlijk niet voor in de wateren rondom Dubai, maar veel meer in de Pacifische en Atlantische oceaan. Het is een van de meest bedreigde diersoorten (er zijn maar 1000 geregistreerde dieren geteld) en de grootste vis op aarde. Eigenlijk is het de meest vriendelijke haai die je je kunt voorstellen, het dier voedt zich door met zijn grote mond water naar binnen te zuigen. Plankton en kleine visjes blijven dan achter en hij spuwt het water weer uit via zijn kiewen.

Sammie is nog klein, een meter of 6, een jonkie nog, want een volwassen exemplaar kan wel 30 meter en 100 jaar worden. Er wordt flink geprotesteerd tegen de gevangenschap van Sammie, want dit dier heeft veel ruimte nodig en moet zich voortplanten. Er zijn er maar zo weinig! Ik vond het prachtig om dit dier te zien, maar zielig is het wel. Zo'n groot dier hoort niet in een aquarium.

Meer waterplezier in Atlantis
In Atlantis is ook een groot waterpark gebouwd, Aquaventure, met een aantal zwembaden, een heerlijk strand, een wildwaterbaan, een lagune waar je voor slechts 160 euro pp (;-)met dolfijnen kunt zwemmen (geïmporteerd uit de Solomon eilanden, nog een ecologisch schandaaltje!) en last but not least, een grote toren met verschillende spannende glijbanen. Twee glijbanen komen uit in een enorme tank met hierin.... haaien, roggen en trigger fish! Je zit natuurlijk in een veilige tunnel, maar spectaculair is het wel!

Op een band de glijbaan af en eindigen in een bak met haaien! (klik op de foto voor een grote versie)

Shoppen met nog meer attracties
De grootste wolkenkrabber ter wereld is nog niet helemaal klaar, maar de enorme shoppingmall ernaast al wel. De Dubai Mall is een waar 'shoppers paradise' maar er is meer! Met ruim 10 miljoen liter water is hier één van de grootste aquaria ter wereld gebouwd en is werkelijk indrukwekkend. Je kunt het gewoon zien als je aan het shoppen bent. Want dit aquarium heeft de grootste glaswand (van acryl, dat wel) ter wereld, bijna 33 meter lang en ruim 8 meter hoog! 175.000 liter vers oceaanwater per week wordt er met tankauto's aangevoerd en er wonen ruim 40.000 vissen. Prachtige groupers, grote tijgerhaaien, heel veel soorten roggen, morrey eals, napoleon fish, niet voor te stellen. Een kaartje kopen is hier waardevol, want dan kun je ook door de tunnel en zie je de vissen nog beter. Ook veel prachtig koraal, wat een veel natuurlijkere omgeving is en bescherming geeft aan de vissen. Rondlopend personeel kan je alles vertellen over de soorten en hun gedrag. Hun kennis is exceptioneel goed!

Een complete onderwaterdierentuin
Als je denkt dat je er dan bent, nou nee. Boven is ook nog een tweede deel, met heel veel kleinere aquaria, met schildpadden, piranha's, barramundi's, krabben en kreeften, zeeotters, pinguïns, zeehonden, echt onverstelbaar. Prachtig vormgegeven, kindvriendelijk en de dieren zien er goed verzorgd uit.

Nog niet klaar?
Genoeg geshopt, alle vissen bekeken, dus klaar naar huis, denk je? Nou, in de Dubai Mall is ook nog een ijsbaan van olympische afmetingen, waar je de lokale bevolking in traditionele kleding op de schaats ziet staan. Je raakt niet uitgekeken. "Wie heeft de langste" is dit jaar gewonnen door de Dubai Mall!

Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)