Help, heb jij groene vingers?

Bloemen en planten, ik vind het prachtig, maar wat is het soms moeilijk om ze levend te houden. Laatst had ik prachtige begonia's per ongeluk twee keer water gegeven. Helaas, ze zijn verzopen en ik heb ze weg moeten gooien. Nu ben ik aan het stoeien met twee boompjes, Viburnum.

Ze staan in mijn hofje en zien er al een tijdje slecht uit. De winter, dacht ik nog. Maar ze hadden moeten bloeien dit voorjaar, en dat is niet gebeurd. Daarom heb ik ze vorige week nog van nieuwe grond en mest voorzien. Toen viel me op dat de blaadjes wel erg raar verkleurd waren. Bovendien zat er een soort witte gloed over. Schimmel? Op internet gezocht en het kan twee kanten op. Of de nieuwe grond is goed, of het is een hele besmettelijke ziekte. 

Daarom gaan ze dit weekend in een vuilniszak met het vuil mee. Snik. Want zieke boompjes, daar heeft niemand wat aan. Of kan iemand mij vertellen wat mijn boompjes hebben en hoe ik ze kan redden?

Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Zomernacht in het Concertgebouw

Op het sjieke podium van het Concertgebouw zat gisteravond een orkest in Hawaii shirts, bermuda's, bloemetjesjurken en andere zomerse kleding. Accesoires: zonnebrillen, petjes en hier en daar een bloem in het haar. De dirigent, de 80 jarige, wereldberoemde Nicolaus Harnoncourt deed ook mee aan deze verkleedpartij. Hij kwam niet op in rokkostuum, maar in een vrolijk geverfde bloes, een soort drollenvanger-broek en een honkbalpetje. Het publiek werd er blij van. Dit spectakel was ter ere van het opvoeren van een stuk van Felix Mendelssohn, Ein Sommersnachtstraum. Jazeker, gebaseerd op Shakespeare's Midsummer Night's Dream.

Eigenlijk is het een muzikale begeleiding bij een soort theaterstuk. Of begeleidt het theaterstuk de muziek? In ieder geval was er een onverstaanbare acteur die met vreemde uitbundige theatrale bewegingen in het Duits het verhaal probeerde te vertellen. Het was voor het keurige publiek in de zaal een beetje vreemd. En ik moet zeggen dat ik dit een brug te ver vond. Leuk experiment, maar niet echt geslaagd. Hoewel ook de dirigent een rolletje speelde en het vooral op het einde best grappig was, maar nee. Overigens komt uit dit stuk de beroemde Bruiloftsmars, de herkenbare deun die vooral bij Amerikaanse bruiloften wordt gespeeld. Heel geestig om te zien hoe een orkest dit heel serieus ten gehore brengt!

Geestig is dan hoe de zaal reageert. Er wordt meer dan normaal gekucht, een mobiele telefoon gaat tot 2 maal toe af, mensen eten snoepjes uit krakende plasticjes en naast mij zaten zelfs dames te sms'en. Het leek de Pathé bioscoop wel!

De professionele meningen zijn verdeeld: In NRC een negatieve recensie (alleen in de krant), de Volkskrant is neutraal, maar Trouw is buitengewoon positief!

Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Zijn vrouwen echt zo "desperate"?

Gisteren de film "He's just not that into you" gezien, een echte vrouwenfilm, met een hele horde Hollywoodsterren zoals Ben Affleck, Jennifer Aniston, Drew Barrymore, en Scarlett Johanson. De film is gebaseerd op een bestseller uit Amerika, geschreven door een man die ook meeschreef aan Sex and the City. De boodschap: "Dames, een man laat echt wel blijken als hij je leuk vindt. En als hij dus halfbakken signalen uitzendt, vindt hij je niet leuk genoeg. Dus wacht niet eindeloos op zijn telefoontje, hij belt echt niet!"

Het geeft eigenlijk een beetje het beeld dat vrouwen desperaat zijn en altijd op zoek naar een man. Ze zijn onzeker, maken zichzelf wijs dat ze echt heus wel leuk zijn en gedragen zich als echte dramaqueens. Mannen daarentegen maken de dienst uit, bepalen zelf wel wat ze leuk vinden, lopen hun ... achterna en dumpen vrouwen nog voor ze goed hebben gekeken.

Het was best een aardige film, waarvoor je niet erg hoeft na te denken, het heeft een echt Hollywood-style happy end en iedereen gaat tevreden weer de bioscoop uit. Bovendien concludeerden we met 8 meiden dat er best herkenbare situaties in deze film zaten. Maar zijn vrouwen echt zo 'desperate'?

Ik volg al een aantal maanden een erg geestig weblog: "Psychotic letters from men". En op deze site het levende bewijs dat er ook hele enge mannen op deze wereld rondlopen, nog desperater, dan de vrouwen uit deze film. Lees bijvoorbeeld het verhaal van Laura, die via een website Keith had ontmoet. Eerst vond ze hem best leuk, maar binnen drie dagen veranderde hij in een behoeftig en alle aandacht opeisend, onzeker persoon. Laura besloot deze online relatie te beëindigen en ontving een desperate mail van Keith. Lees zelf maar verder, en lees ook de commentaren, die zijn soms nog hilarischer!

Zie je wel, in het echte leven zijn er behoorlijk desperate mannen!

Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Così fan tutte: Zo zijn ze allemaal!

Twee mannen die opscheppen over de liefde, dat kan alleen maar fout gaan. Zo begint de opera Così fan tutte en natuurlijk gaat het mis. Dat hoort in opera, lekker veel drama. Heerlijk, een avond lang kijken, vermaakt worden, mooie muziek luisteren, kortom: genieten.

Afgelopen dinsdag was ik met een vriendin een avondje naar de Stopera waar De Nederlandse Opera Così fan tutte speelde. Niet in een klassieke setting, maar in een flower-power vakantieoord. Met bloemetjesrokjes, vetkuiven, stapelbedden en hawaïhemden en een fantastisch ronddraaiend podium. Het maakt dit 18e-eeuwse verhaal onverwachts actueel en vlot.

En het is al geen makkelijk verhaal, twee vrienden zijn verliefd op twee zusters. Een derde vriend beweert dat alle vrouwen ontrouw zijn, maar dat geloven ze niet. Ze besluiten de liefde van de zussen te testen en verzinnen een list. De twee vrienden moeten onverwachts vertrekken, naar het slagveld en de zusters blijven achter, niet wetend of ze ooit nog terugkomen. De dames zijn intens verdrietig, maar al snel verschijnen er twee vreemdelingen, de vrienden hebben zich vermomd als Albanese ridders. Ze moeten alle versiertrucs uit de kast halen, ze faken zelfs een zelfmoord, maar uiteindelijk vallen de dames voor deze macho's. Tot verdriet van de vrienden, die het nu echt beseffen: "zo zijn ze allemaal!" (così van tutte).

En natuurlijk moeten de vrouwen gestrafd en vernederd worden. Ze staan op het punt om te trouwen als het bericht komt dat de vrienden weer terugkeren uit het leger. Het is niet meer te redden en de vrouwen komen erachter dat ze bedrogen zijn. Ze zijn boos en verdrietig tegelijkertijd. Maar in de laatste minuten komt het toch nog goed, de zussen beloven altijd van de vrienden te houden en de mannen vergeven hen hun misstap.

In deze enscenering is er veel reden tot lachen, overal worden grapjes van gemaakt en sommige liefdesscènes zijn buitengewoon expliciet. Ik heb echt een enorm leuke avond gehad, vooral omdat het verhaal nooit saai werd en je constant zoveel te zien had. Het is waanzinnig dat een verhaal van ruim twee eeuwen oud in zo'n modern jasje een hele nieuwe dimensie krijgt.

Ruim 15 jaar geleden zag ik voor het eerst een opera. Het was Così fan tutte in Praag, toen ik met mijn studentenvereniging een geweldig leuk weekendfeestje aan het vieren was. Van die voorstelling herinner ik me vooral de truttige jurkjes en ouderwetse decors. Ook toen vond ik de muziek al prachtig, echte Mozart luchtigheid. Maar vooral herinner ik me de blikken van het Praagse publiek, al die jonge mensen in galajurken en rokkostuums! Prachtig vonden ze dat!

Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)