dinsdag 20 oktober 2009

The good old times

Een " Terug in mijn tijd" feest op onze oude Kroeg, bracht een paar vriendinnen en mij naar Groningen, onze oude studentenstad. We hadden een geweldig appartement gehuurd, op kruipafstand van de Grote Markt. Handig voor als het laat zou worden... En zo togen we op vrijdagavond naar de Kroeg, de sociëteit van Vindicat. We waren bijna de eersten en dat gaf ons mooi de tijd om even rond te kijken. Het Kapper Haakhok, nog altijd even goor, maar je moet er wel je jas hangen, de HC, de Van der Rijnst, en natuurlijk de CZ. De Berendina, een bevallige dame van lichte zeden, die ieder jaar opnieuw geschilderd wordt boven de eerstejaarshoek, heeft dit jaar anorexische trekken. Overigens is de Kroeg nog steeds zo smerig als vroeger. Of zoals Karlijn zei: 't Is bijna viezer dan India, maar daar doen ze tenminste nog hun best. Ja inderdaad, want heb ik die vieze WC's vroeger ècht zo normaal gevonden?

Straaljager of Paardenkut
Dan maar een Jeco bestellen aan de bar. "Een watte?" vroeg de dienstdoende Tapster. "Een Jeco, je weet wel, jenever cola", vroegen wij beteuterd. Het kroegdrankje van onze jaren, zouden ze het niet meer kennen? Oh, datte, zei de Tapster en probeerde onze bestelling uit de volautomatische tankmachine te krijgen. Geen hele flessen meer, daar doen ze al jaren niet meer aan. Alles netjes afgemeten in plastic bekertjes, meer een slap sapje. Wij voelden ons onmiddellijk 'ouwe lullen'. "Wat drinken jullie nu dan, naast bier natuurlijk?" "Oh nou, heel populair is de Straaljager en de Raket, het Mandarijntje of de Paardenkut", antwoordde de Tapster. Daar hadden wij niets van terug. "Wat zit er dan in die drankjes", vroegen we voorzichtig, op het ergste rekenend. "In een Straaljager zit Bitterlemon en jenever, in een Raket Fanta met wodka en een Paardenkut is Apfelkorn met Spa Rood".

Ouwe lul, mooie gek
Al gauw stroomde de CZ vol, en gelukkig kwamen er nog wat jaargenoten binnen. Al snel werd het een gezellige avond. En zo kom je dan je "kleine" buurmeisje tegen, die al lang niet meer klein is, en co-schappen loopt in Amsterdam. Oergezellig. Maar tegelijkertijd wist ik weer, waarom ik ook altijd kritisch naar deze groep mensen was geweest: allemaal dezelfde types, allemaal kakkers, allemaal heel blank, allemaal in het zelfde groepje, nog steeds, en dat heel normaal vinden. Een afspiegeling van de maatschappij kun je het niet noemen. Verbaasd was ik ook over de teksten hier en daar: "Hé ouwe lul, mooie gek, hoe is het?" Het had zo uit Jiskefet kunnen komen.

In onze tijd...
Na een aantal uur vonden we het welletjes en we wilden ook nog onze oude favoriete stekjes in de stad bezoeken. Dus togen we naar de Drie Gezusters. We hadden gehoord dat er een "draaibar" was. Dat wilden we wel eens zien! Maar net als vroeger was De Drie Gezusters nu fout en renden we door naar de Tapperij. Daar namen we direct een dropvodka, goede tradities moet je in stand houden. Wat zijn ze hier jong, dacht ik nog. "Wat zijn dat voor oude tantes" zullen de andere gasten gedacht hebben. Daarna door naar de Blauwe Engel. Eigenlijk een verkeerde keus. Je moet hier op het eind van de avond zijn, om nog wat te dansen en aan je alcoholvergiftiging door te werken. Rond drie uur is het hier nog te vroeg. We dronken er een echte Jeco en zaten aan de draaibar (ook hier!) en besloten dat draaibarren echt heel suf zijn; Of ze moeten sneller draaien of het gaat nergens over. Dus op naar de Oblomov, maar... die was weg! Het Golden Fust, weg! Dan naar de Warhol, weg! Gelukkig is de oude Warhol nu Feest! geworden en het bleek dezelfde vage sfeer te hebben. Goed hangen aan de bar, goede muziek, dansen, etc. En gelukkig, hier schonken ze nog een echte Boswandeling! Tijd voor de Cinemabar, dachten we. De tent waar de meest foute avonden werden afgesloten. En dames en heren, we hebben een treurige mededeling, ook de Cinemabar is er niet meer!

Hoezo is de FEBO amsterdams?
Gelukkig staat de FEBO nog steeds op dezelfde plek op de hoek van de Grote Markt en de Oosterstraat. En zoals het hoort met tradities, was het dus tijd voor een kaassouflé of een grillburger. Wij constateerden tijdens de vette snack dat we zo verbaasd waren in Amsterdam te ontdekken dat de FEBO hardstikke amsterdams is. Want wat zou de Grote Markt zijn zonder FEBO?

En dus plofden wij tegen het ochtendgloren in ons bedje in ons appartement. Dat appartement is trouwens echt een aanrader voor iedereen die een paar dagen van Groningen wil genieten. Voor meer informatie zie de site van de Pakhuissuites. Het is in een zijstraatje van de Oude Ebbingestraat. We hadden een keuken met eettafel, een zithoek met twee grote banken en boven twee slaapkamers met een badkamer. In iedere kamer waren de authentieke balken prachtig zichtbaar en alles is mooi ingericht. En verse scharreleitjes voor ontbijt. Aanrader!

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

zaterdag 3 oktober 2009

Trijntje sings Burt Bacharach

"That's what friends are for...", zingt Trijntje Oosterhuis vrijdagavond in de Heineken Music Hall. En zo is het maar net, want dankzij vrienden, mag ik op maar een paar meter afstand genieten van dit concert. Het is er één uit de reeks "De week van het Metropole", waarin het Metropole Orkest met grote namen uit de muziekwereld optreedt. "Keep smiling, keep shining", zingt Trijntje verder, in een intiem duet met gitarist Peter Tiehuis. Het is één van de hoogtepunten van de avond. De mooiste liedjes van Burt Bacharach komen langs, van de twee cd's die Trijntje met het Metropole Orkest opnam.

Toegankelijke muziek
De muziek van Burt Bacharach is vrij toegankelijk en je kent de liedjes vaak ook wel, zonder het te weten. Do you know the way to San Jose, Don't go breaking my heart, Walk on by. Een beetje "easy listening", poppy. Ik vond het indrukwekkend om zulke liedjes een keer met zo'n groot orkest te horen. Want het is nogal wat, een orkest van ruim 50 man, dat is een enorm vol geluid. En dan zijn arrangementen belangrijk, soms zacht, dromerig zelfs, dan fel, filmmuziekachtig. De chef-dirigent van het orkest, Vince Mendoza, is genomineerd voor een Grammy, voor het arrangement van Alfie. Heel mooi, vond ik dit nummer, één van de toppers.


Allemaal zitten
Ik was wel verrast dat we allemaal flink bleven zitten. Meestal ga je bij popconcerten lekker staan en meeswingen, maar daar nodigde de muziek en Trijntje niet toe uit. Misschien was het omdat er DVD opnames werden gemaakt, misschien was Trijntje toch wat zenuwachtig, maar ik vond haar erg gesloten. Alsof zij er niet voor ons stond, maar dat wij er voor haar zaten. Ze bouwde niet echt een band met de zaal op. Terwijl het decor en vooral het licht echt heel mooi was. Pas bij de laatste nummers brak ze een beetje open en kreeg ze de zaal mee. En dus kregen we als toegift "That's what friends are for".
(Bekijk de video)


Lieve Jan en Chanien, dit was weer een topuitnodiging. That's what friends are for.... (en meer nog ;-)

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)