Ai Wei Wei - Sunflower Seeds

Iets nieuws: een video-boodschap. Uit het Tate Modern. Over een bijzondere expositie.
Ik hoop dat jullie het leuk vinden!

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Literatuur ontvangen

Gisteren werd er een briefje bezorgd op mijn adres. “1 hoog” trok mijn aandacht, want daar woon ik. Er bij stond ook “bij die luidrugtige drugsgebruikers” en toen twijfelde ik toch. Want hoewel ik soms hard kan lachen en van een wijntje hou, dacht ik toch niet dat “luidrugtige drugsgebruiker” mijn imago was. Mocht je hier toch anders over denken, laat het dan direct even weten ;-).

In de envelop zat een fantastisch staaltje literatuur, die ik jullie niet wil onthouden.




Tja, wat moet je hier nu mee? Mijn vermoeden is, dat dit bedoeld is voor het appartement naast mij. Dat wordt al een tijd verhuurd voor "short stay" en dus logeren er regelmatig mensen met andere ideeën. Of het trappenhuis ruikt als een drukbezochte coffeeshop, of de muziek gaat op hard met de ramen open, of ze bellen aan om 2 uur 's nachts omdat ze de sleutel kwijt zijn.

Kennelijk is er een buurman door het lint gegaan.

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

De snurkende walrus

Tedere klanken van de piano. De violen zwellen aan. Opperste concentratie bij de dirigent. Het geluid van het orkest zwelt aan en keert dan terug tot fluisterniveau. De hele zaal luistert ademloos.

En dan, ineens, een grote snurk. Vlak naast je oor. Of een hoestbui. In je nek. Een knisperend papiertje van een snoepje. Tussen jou en de piano in.

Het blijft me keer op keer verbazen. Dat ultra-nette Concertgebouw publiek. Keurige mensen uit gegoede families. Vinden ze zelf, in ieder geval. En dan het gerochel, de schurkende geluiden, het geproest. Goed, het kan je een keer overkomen, dat je een hoest niet onder controle hebt. Maar het geluid van de zaal tijdens een kleine stilte tussen twee delen van een symphonie in, doet een collectieve epidemie vermoeden waar het RIVM “zijn vingers bij zou aflikken”. Om maar eens met de woorden van onze aanstaande premier te spreken.

Gisteren heeft mijn moeder ongeveer het hele concert één oor af moeten dekken. Naast haar een astmatische (?) meneer, die zo zwaar ademde en om de 5 minuten het geluid van een snurkende walrus maakte. Waarschijnlijk heeft hij zelf niet in de gaten hoeveel geluid hij maakt. En hoe storend dat kan zijn voor anderen.

En dan het dilemma: zeg je er wat van? Of niet, en laat je het zo, ook bij de volgende concerten die gaan komen? Zangeres Elly Ameling onderbrak eens een concert en vroeg de zaal: “Stoort het u dat ik zing terwijl u hoest?”


Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Interview

Op een klantendag van het Tridion (het content management systeeem, dat wij gebruiken), heb ik het verhaal verteld van het project om KLM.com te voorzien van een nieuw design en verbeterde functionaliteit. 116 websites uitrollen in 76 landen, met alle technische, organisatorische en tekst- / plaatjesveranderingen was een flinke uitdaging. Naar aanleiding van dit verhaal vroeg de website IT Commercie of ze mij mochten interviewen. Eigenlijk wilden ze het verhaal vertellen van het beheren van websites over de hele wereld en hadden ook Tridion om een interview gevraagd en het bureau dat verantwoordelijk is voor het design van KLM.com, Mirabeau.

En zo ontstond een leuk verhaal over het managen en consistent houden van internationale websites. Ik weet dat mijn vak is, en mogelijk niet interessant voor iedereen, maar mijn verhaal staat in de gele box onderaan!

Lees het interview met mij op ITCommercie.nl>>


Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Eye opener

Wat zie je eigenlijk op een foto? Hoe kijk je naar een foto? Waarom is deze foto gemaakt? Wat zie je eigenlijk niet? Of wat zou je niet mogen zien? Kan dat, wat je niet mag zien, wellicht je mening veranderen?

Samen met Joris Luyendijk besprak Hans Aarsman afgelopen zondag in Paradiso nieuwsfoto’s uit de voorbije week. Eye Openers heette het. Het zaaltje was bomvol en op een scherm kwamen foto’s voorbij die Aarsman uit de stromen foto’s van de nieuwsbureaus zoals AF of Reuters haalt. Foto’s die hem om één of andere manier boeien.

Zo toonde hij ons een indrukwekkende foto van een man die zijn kind (zoon?) vast houdt in zijn verwoeste huis in Kirgizië. Samen rouwen ze om de vernietiging van waar ze ooit woonden. De foto is van grote hoogte genomen, met een telelens, vermoedelijk uit een helikopter. “Waarom denk je dat?”, vraagt Luyendijk. Aarsman: “Ik voel dat aan deze foto.” Vermoedelijk door het vertekend perspectief van de muren. Het is de blik van iemand die duizenden foto’s per week langs ziet komen en beoordeelt. Wat hem raakt is de intimiteit van het moment van vader en kind.

Als je zoveel foto’s van gruwelijkheden in de wereld ziet, ga je ook op zoek naar humor. Een vrouw staat in een vluchtelingenkamp, naast haar een bed zonder matras en geen dak erboven. Maar wacht, wat zien we daar onder het bed, in de schaduw van de foto? Aarsman vergroot de foto voor ons uit en er blijkt een man onder het bed te zitten. Hij lijkt te grijpen naar iets. Of duikt hij weg omdat hij niet op de foto wil?

Of de bijzondere foto van een vrouw die Kirgizië ontvlucht met een baby. Zij stapt van de ene muur op de andere en een man helpt haar door haar baby over te nemen. “Waarom vlucht deze dame met stilettohakken en enorme puntschoenen?”, vraagt Aarsman zich af. Hij vergroot de foto en haar gezicht is perfect opgemaakt. Maar de omgeving, het niemandsland tussen de grens van Kirgizië en Oezbekistan is niet de plek waar je op stiletto’s en met de perfecte make-up zou rondlopen.

Luyendijk concludeert dat de man die de baby aanpakt onmogelijk de vader van het kind kan zijn. “Dat doet een vader anders.” “Inderdaad” voegt Aarsman toe, “aan zijn kleding te zien is hij van een andere klasse, veel goedkoper gekleed”. Iemand uit het publiek suggereert dat het een chauffeur is, gevraagd om haar naar familie te brengen, nu het door de onrust te gevaarlijk voor haar en het kind wordt. Iedereen kijkt gefascineerd naar haar ene voet die overstapt naar de volgende muur. Valt ze er niet tussen, haalt ze het wel?

Deze foto staat vandaag in de Volkskrant in de rubriek de Aarsman Collectie, pagina 52/53.
Klik op de foto voor een vergroting.

Met humor, enig cynisme en vooral met een scherp oog analyseerden Luyendijk en Aarsman een stapel foto’s. Na de zomer gaan ze door. Ondertussen kun je ook Aarsmans’ observaties volgen op Twitter of via zijn columns onder de naam Koekerd op Photoq.


Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Dineren voor Chili: een bijzonder concept

Vrijdag kwamen de dames van The-Eightclub weer bij elkaar. Dit keer kookte niet één van ons, maar werden wij van begin tot het einde geweldig verzorgd door Hugo. Hugo ontving ons met zelfgemaakte mochito’s, verrukkelijke pesto op brood en andere hapjes. En daarna volgde een heerlijk 4 gangen diner.

En dat allemaal om een beetje steun te geven aan de mensen in Chili. Hugo is geboren in Chili en na de aardbeving in Chili op 27 januari dit jaar wilde hij graag helpen. Maar geld vragen aan mensen is ook zo wat. Dus Hugo bedacht een plan: hij kookt voor een groep en de eters doneren een centje aan Hugo. Mensen blij, Hugo blij, Chili blij, zo simpel is het. De kosten van het diner gaan van het bedrag af en het geld dat over blijft (ongeveer de helft) gaat naar de Help Chile Foundation.

Hugo was een uitstekende gastheer, hij serveerde heerlijke Chileense wijn en wij genoten van een pompoensoepje, een tussengerecht met cocquilles, een hoofdgerecht met tilapia en geweldige safraanpuree en toe goddelijke chocolademousse. Een wondertje, hoe toverde hij zo’n heerlijk diner voor 8 uit een betrekkelijk kleine keuken? Dat moet komen door zijn jarenlange horeca-ervaring! En door zijn enorme passie voor eten, voor Chili en voor dit goede doel.

Het was oergezellig, heerlijk en voor een goed doel, wat wil je nog meer? Lijkt het jou ook leuk om met vrienden heerlijk gepamperd te worden door Hugo? Neem dan contact met hem op via zijn website: Cooking for Chile.
Een echte aanrader!

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Lente: dartelende texelse lammetjes

Dit weekend heerlijk doorgebracht op Texel. En daar staan nu de velden vol met schapen en lammetjes. Zo schattig..., maar ook zo lekker. Het eiland Texel biedt veel culinaire lekkernijen, naast lamsvlees bijvoorbeeld ook asperges en kaas. En in de zomer strijden de Zelfpluktuin en de Reuzenaardbei om de prijs voor de lekkerste aarbeien. Maar de kwaliteit van het lamsvlees wordt over de hele wereld gewaardeerd, tot in Nieuw Zeeland.

Bij Slagerij Goënga kochten we een lekker stukje lamsbout, toen mijn oog op wat wittig vlees in een zak viel. Het bleken lamszwezerikjes te zijn. Alleen verkrijgbaar in dit jaargetijden als er een overvloed aan zuiglam is. Wat een delicatesse bleek dat te zijn! Je moet helemaal niet willen weten wat zwezerikjes zijn en ook niet denken aan dat vreselijke woord "orgaanvlees". Gewoon proeven, echt een heerlijk recept:

Voorafje: lamszwezerik
- Maak de borden op met wat sla en rucola.
- Spoel de zwezerikjes met water en dep droog.
- Snij, waar nodig, de zwezerikjes in gelijke stukken, sommige kunnen wat langer zijn.
- Haal de zwezerikjes door de bloem en strooi er zout, peper en een beetje knoflookpoeder over.
- Bak je stukjes in een koekenpan, iedere kant ongeveer 2 tot 3 minuten.
- Leg de stukjes op de bordjes sla en serveer direct!

We dronken hier een lekkere fles wijn bij. Van goede vrienden had ik een fles Winkl cadeau gekregen. Dit is een Italiaanse witte wijn, met een Oostenrijkse touch, uit Zuid Tirol, een Duitstalige streek in Italië, ook een aanrader!

Oh ja, natuurlijk hebben we ook heerlijk gewandeld over strand en door de duinen en genoten van de zon! Texel is en blijft een heerlijk eiland.

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Echt (en lekker) eten bij Marqt!

Iets meer dan een jaar geleden dook er in Amsterdam een bijzondere winkel op: Marqt. Dit bijzondere winkelconcept combineert alle goede eigenschappen van de gewone markt met de supermarkt en specialiseert zich op (bij voorkeur) biologische producten. Als het even kan, halen ze de spullen uit de regio. Zo verkoopt de slager bijvoorbeeld Waterlands rundvlees. En dat biologisch is niet heilig, het gaat om goede producten. De vis is MSC gecertificeerd, de kazen zijn geweldig en het brood... brood, zoals brood hoort te smaken. Echt speltbrood is mijn persoonlijke favoriet.


Het bijzondere aan het concept is, dat de leveranciers zo hun eigen "toko" hebben, maar dat je op een supermarktmanier gewoon alles afrekent aan de kassa. Je kunt er echt heel veel krijgen: verse groenten, ook de echte ouderwetse groenten, zoals raapsteeltjes, maar ook wijn, olijfolie van Meeuwis, soep van de Soepfabriek, kant en klaar van een echte traiteur. Ja, ik moet wel toegeven, Marqt is niet het goedkoopst, maar ja, dit proef je wel...

En nu opent Marqt een nieuw filiaal in Amsterdam, in de Utrechtsestraat, in het oude kantoor van de ABN Amro. Deze winkel wordt volgens het persbericht nog groter, nog mooier. Met een verse pizzabakker beloven ze. In ieder geval: gaat dat zien!



Bekijk ook Marqt's website: Marqt.com

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Vijf jaar alweer...

Vijf jaar geleden vierden we feest. Groot feest. Pappa werd 70 jaar. Met vrienden en familie kwamen we bijeen. Veel warmte, vriendschap en gezelligheid. Er werd veel gelachen en soms ook, in stilte, een traantje weggepinkt. Er was ‘zijn’ muziek: Hongaarse zigeunermuziek. Melancholische, romantische en vrolijke muziek. Hij speelde zelf, op zijn viool met zijn orkest, Tokaji. Het was feest, we vierden het leven. Maar ondertussen wisten we dat dit ook het laatste feest zou zijn, voor hem dan. Hij was ongeneeslijk ziek. Kanker.

Mijn moeder zei: “hij praat via zijn muziek”, want een groot prater was hij niet. Maar zijn passies waren sterk: Zigeunermuziek, Zweefvliegen, Kever restaureren, hij kon er zo van genieten.

Ik mis hem nog steeds, elke dag. Hij is nog zo dichtbij. Vaak denk ik ook: “Kon ik het hem maar even vertellen, wat zou hij dat leuk hebben gevonden.”

Vijf jaar alweer. Vandaag zou hij 75 geworden zijn. Het lijkt als de dag van gisteren. Wat vliegt de tijd.



Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Inzicht?

Als kind las ik over de Tweede Wereldoorlog, en bleef zitten met één vraag: hoe heeft dit kunnen gebeuren? Hoe kon het dat miljoenen mensen het normaal vonden, dat een andere groep mensen werd gediscrimineerd, als minderwaardig beschouwd, gestigmatiseerd, in een hoek gedrukt, gedeporteerd en uiteindelijk zelfs uit de weg geruimd? Ik begreep er niets van. Dan kwamen er argumentaties als: economische chaos door herstelbetalingen, politieke instabiliteit omdat links en rechts vechtten om de macht en maatschappelijk gezien een minderwaardigheidscomplex van een volk na een verloren oorlog. Maar dat verklaarde niet de onmenselijkheid van dit alles.

Ik heb nog steeds het antwoord niet. En eigenlijk hoop ik het antwoord ook niet te vinden, ik ben er, geloof ik, bang voor. Maar soms, als ik naar onze huidige samenleving kijk, en naar Geert Wilders luister, en de reacties op internet lees van medestanders van zijn standpunten, dan overvalt mij een enorme angst. Zou het 70 jaar geleden ook zo begonnen zijn? Die ontevredenheid over het hier en nu, een gevoel van onmacht, dat omgezet wordt in het afzetten tegen een selecte groep in onze maatschappij?

Vergelijk de uitspraken van Geert Wilders uit de tijd dat hij nog fractielid van de VVD was eens met die van toen hij 1 jaar een eigen fractie had, tot nu toe, dan zit er een opgaande lijn in. Het lijkt wel of het schofferen, het afzetten tegen steeds harder en heftiger wordt. Het voelt alsof het beest los is en steeds agressiever doordendert. Ik hoop dat Geert Wilders het in de hand heeft, maar zal hij dit monster altijd onder controle houden?

En hoe moeten we weerstand bieden aan deze enorme krachten, want zo ervaar ik ze, zo langzamerhand. Wat kan ik doen? Luisteren naar de argumenten en de dialoog zoeken? Blijven staan voor mijn eigen mening en vechten voor het recht op vrije meningsuiting? Ik heb het gevoel dat het niet meer voldoende is. Dat er een grote beweging moet komen, vanuit ons, die zegt: tot hier en niet verder. We moeten een manier vinden om met z’n allen in deze maatschappij te leven, niet de ene groep tegenover de andere.

Eigenlijk voel ik een continu dillema. Hoewel ik totaal niet sta achter de ideeën van Wilders, ben ik tegen het strafproces dat er momenteel tegen hem wordt gevoerd. De uitslag kan, mijns inziens, nooit goed zijn. Als hij niet wordt veroordeeld, geeft dat veel mensen een vrijbrief om de hele enge uitspraken te doen. Als hij wel wordt veroordeeld, zal dat een beknotting zijn de onze vrijheid van meningsuiting. En juist die hebben we zo nodig in het gevecht tegen zijn standpunten. Ik vind dus dat de mening van Wilders bestaansrecht heeft. Maar vrees tegelijkertijd dat zijn politieke ambitie en strategie ons land in een decennium van politieke, maatschappelijke en economische onrust gaat storten. En wij, degenen die het niet met hem eens zijn, zijn niet in staat goed tegenwicht te bieden.

Het lijkt wel of de balans uit de samenleving is. En dat brengt mij tot mijn laatste vraag: Komt de onbalans die ik voel door de ideeën van Geert Wilders of wordt dat veroorzaakt door iets anders? Zijn uitspraken slaan in ieder geval wel mij uit het lood. Er is duidelijk een grote ontevredenheid onder de mensen en ook een gevoel van onmacht. Geert Wilders geeft met zijn standpunten zijn volgers het gevoel weer grip op de samenleving te krijgen en hij gebruikt het gevoel van ontevredenheid als katalysator. Maar biedt hij ook oplossingen?

Vandaag schreef Kader Abdollah een stuk in de Volkskrant. Een paar uitspraken raakten me zeer: “Ik ben niet tegen Geert Wilders, hij boeit mij zelfs, maar zijn woorden en de haat in zijn stem, wekken woede in mij. Ik wil het niet, maar hij plant haat in mijn vlees met zijn formules.”

En hij eindigt zijn stuk met:
Een wijsheid luidt: ‘Wil je weten wie een ander is, dan moet je weten wie je zelf bent.’
Als hij die woede in mij wakker kan maken, zal hij dat ook bij anderen doen.
Ik vrees voor zoveel woede die Geert Wilders los gemaakt heeft.
Ik vrees voor zoveel haat die hij zaait.

Ik vrees met Kader mee. Maar wat kan ik en moet ik doen?

Lees het hele stuk “Bang voor de PVV” op de website van de Volkskrant. En lees vooral ook de reacties.

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Klein, maar fijn

1959. Verenigde Staten. De economie bloeide als nooit te voren. Groot, groter, grootst, was het credo. En de Amerikanen hielden van hun auto’s, mooie grote blinkende auto’s uit Detroit. Cadillacs, Buicks, Fords, Pontiacs, alle auto hadden vleugels, veel chroom, slurpten benzine en waren vooral heel groot.

Je kunt dat mooi zien aan de reclames van die tijd. Zo groot mogelijk de auto in beeld en vooral de associatie met luxe, snelheid en mooie mensen. En de meeste advertenties waren getekend en natuurlijk in kleur. Bekijk deze maar eens:




Toen kwam de Kever naar The States. Pim Milo noemde deze advertentie uit 1959 de “moeder aller foto-advertenties”. Het gooit alles omver waar auto’s in Amerika voor staan: vooruitgang, snelheid, belang.
Think small.
Dat is alles. Een klein fotootje in de uiterste hoek. De hele advertentie in zakelijk zwart/wit.


Deze advertentie komt uit de koker van Bill Bernbach, van het beroemde reclamebureau DDB. Hij zei: “Let us prove to the world that good taste, good art, and good writing can be good selling.” En kijk ook eens naar deze geweldige tekst eronder, wat een copywriting:

Our little car isn’t so much of a novelty any more.
A couple of dozen college kids don’t try to squeeze inside it.
The guy at the gas station doesn’t ask where the gas goes.
Nobody even stares at our shape.
In fact, some people who drive our little flivver don’t even think 32 miles to the gallon is going only great guns.
Or using five pints of oil instead of five quarts.
Or never needing anti-freeze.
Or rocking up 40.000 miles on a set of tires.
That’s because once you get used to some of our economies, you don’t even think about them any more.
Exept when you squeeze into a small parking spot. Or renew your small insurance. Or pay a small repair bill. Or trade in your old VW for a new one.
Think it over.

Deze tekst kan zo in een krant van vandaag geplaatst worden, bij een moderne hybride auto. Maar dit was 50 jaar geleden. Dus. The bug rules!
Na deze advertentie volgden er nog velen, waaronder ook de bekende “lemon”, wat zoveel betekent als 'misbaksel'. In de tekst kom je er achter dat de afgebeelde Kever niet is verscheept. Er ontbrak ergens een stripje. Dat had je zelf vast nooit opgemerkt, maar één van de meer dan 3000 controleurs deed dat wel. Een ‘lemon’ dus. Voor zoiets is lef voor nodig.

Er zijn nog meer veel meer advertenties uit deze serie. Bekijk ze op deze site over VW advertenties.

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Burgerplicht? Op naar de Burgermeester

Hebben jullie allen jullie stem uitgebracht vandaag? Of moet je het nog doen? Succes ermee, de keuze is niet gemakkelijk. En de politici hebben het er niet makkelijker op gemaakt.

Vorige week stond ik ook voor een moeilijke keuze. Met een vriendinnetje ging ik even wat eten bij De Burgermeester. Een bijzonder restaurantconcept met alleen burgers op het menu. Niet die kleffe zachte nepbroodje van een of andere fastfoodketen, met een laf stukje vlees, 1 slablaadje en een hoop vette saus. Nee, dit zijn met recht verantwoorde burgers. Je proeft dat alle producten supervers zijn: het (witte of bruine) bolletje is mooi krokant van buiten en zacht van binnen, de burger is van verse producten (vlees, vis of vegetarisch), de sauzen zijn op smaak en zelfgemaakt, kraakverse sla ertussen.


Wat een keuze, klassieke rundvleesburgers van echte Blonde d’Aquitaine runderen, via tonijn- en zalmburgers tot vegetarische pompoen- of fetaburgers. Lydia bestelde een klassieke Burger Royaal, een rundvleesburger met truffel, ei en pancetta. En ik? Ik kon weer eens niet kiezen… Dus nam ik het mini-trio! Drie kleine burgers in de smaken die je zelf wil. De texelse lamsburger was lekker, de tonijnburger met wasabi was bijzonder, maar de pompoenburger was echt geweldig!

In de Burgermeester kun je snel even een bite pakken, of meenemen. Je belt en niet veel later is het ready to go! Het is niet echt iets om gezellig langdurig te tafelen of zo. Daar is het licht te fel voor. Maar je kunt er naast burgers ook nog wel wat bij krijgen, zoals salade of een gepofte aardappel. Maar 1 burger was voor ons wel voldoende. Op 3 locaties in Amsterdam: in de Jordaan (Elandsgracht), in de Pijp (Albert Cuyp) of bij Artis (Plantage Kerklaan). Een aanrader. Kijk ook even op hun website: www.burgermeester.eu


Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Een fotoboek voor jezelf

In maart gaan twee collega’s plus een vriendin naar Kenia om in een krottenwijk foto’s te nemen. Een bijzondere opdracht, want met vrijwilligerswerk denk je al snel aan onderwijs of het bouwen van een schooltje. Nee, deze meiden gaan foto’s nemen van 120 weesjes, van hun vriendjes, hun broertjes of zusjes, hun klas, hun leraar, als ze aan het spelen zijn, enzovoort.

Een eigen fotoboekje!
Van de foto’s worden persoonlijke fotoboekjes gemaakt en teruggestuurd naar de kinderen. Moet je voorstellen: je bent klein en arm, woont in een weeshuis, je hebt geen eigen spulletjes en dan ineens krijg je een fotoboekje met een blijvende herinnering aan alle mensen waarmee je dagelijks optrekt. Helemaal voor jou alleen! Dit is het uitgangspunt van de Stichting Wees de Foto.

Volg Jenny, Ilse en Monika tijdens hun week in Kenia!

Afstuderen mogelijk maken
Deze kinderen gaan naar een school die middenin de krottenwijk staat. Ze worden opgevangen door mensen uit de wijk. De school, St. Michael's Holy Unit Academy, is een grote school met 700 kinderen (waarvan 120 wezen) op verschillende niveau's van kleuterschool tot aan voorgezet onderwijs. Als kinderen het schoolgeld niet kunnen betalen, worden ze niet naar huis gestuurd. Maar afstuderen kunnen ze niet, want voor het praktijkexamen zijn spullen nodig. De stichting Wings of Support* werkt mee om hiervoor geld bijeen te krijgen. De materialen zullen zorgvuldig worden opgeborgen en zorgen ervoor dat ook de allerarmsten een diploma kunnen halen.

Wil je meehelpen deze kinderen een diploma te laten halen? Help dan met een donatie aan Wings of Support. Op het weblog van Jenny, Monika en llse staat hoe dat kan!

*De stichting Wings of Support is een initiatief van het het personeel van KLM en Martinair en ondersteund projecten voor kinderen en onderwijs in de landen waarop deze maatschappijen vliegen. Voor meer informatie zie www.wingsofsupport.org.

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

De kracht van het beeld

Gisteravond luisterde ik naar Anneke van Veen, conservator fotografie van het Gemeentearchief Amsterdam over stadsfotografie. De NRC Academie heeft een lezingenreeks georganiseerd over de ‘De kracht van het beeld – Nederlandse fotografie’, waarin door middel van een aantal thema’s de Nederlandse fotografie wordt belicht.

In Pakhuis de Zwijger kwam een grote groep samen om deze keer iets meer te leren over stadsfotografie. Vorige week leerden we al dat de eerste fotografiecollecties in Nederland werden aangelegd door stads- en gemeentearchieven. Het ging er in eerste instantie niet om het kunstzinnige, maar om wat er op de foto’s stond: de gebouwen en de mensen. Pas in de jaren 50 ontstonden de eerste collecties kunstfotografie.

Concurrentie voor tekenaars?
De eerste foto’s zijn vaak statische foto’s, want de sluitertijden waren erg lang. Dat betekende al gauw bewegingsonscherpte en overbelichte luchten. Bovendien konden fotografen het beeld niet manipuleren, of 'opleuken', zoals tekenaars dat konden. Zij maakten tekeningen van aangeveegde straten met zorgvuldig geplaatste bomen en mensen en een mooie lucht met wolken. De fotograaf liet zien hoe het werkelijk was, met de rotzooi en rommelige gebouwtjes. Niet iedereen was onverdeeld enthousiast over fotografie in die tijd.

Eerste stadsfotografen
Anneke van Veen liet ons de sterke ontwikkeling van de stadsfotografie zien, van statische gebouwen, naar beeld met een “menselijke maat”. Jacob Olie maakte foto’s van de stad en haar gebouwen, maar zorgde ook voor mensen in de straat. Breitner, de schilder die pas na zijn dood een geweldige fotograaf bleek, koos vaak voor mensen en het straatleven. Ook kiekte hij de minder mooie plekjes van de stad, zoals de achterkant van huizen aan de gracht of een bouwput. Bernard Eilers was een van de eerste fotografen die kunstfoto’s maakte, met de stad als onderwerp.

Recentere jaren
In de jaren na de oorlog werd de stad en de wederopbouw vooral met foto’s gedocumenteerd. Pas in de jaren ‘70/‘80 kwam er hernieuwde interesse voor stadsfotografie, geïnspireerd door grote infrastructurele veranderingen, zoals infrastuctuur of moderne kantoren. Mensen en hoe zij zich verhouden tot de stad wordt dan ook een belangrijk onderwerp.

Beeldbank van het Gemeentearchief
De foto’s bij dit blog heb ik, ter illustratie van dit verhaal, gevonden in de Beeldbank van het Amsterdamse Gemeentearchief. Surf er eens rond, je vindt er een enorme hoeveelheid oude en moderne foto’s. http://beeldbank.amsterdam.nl

Een paar voorbeelden:

Jacob Olie – Bloemstraat


Breitner – Achtergracht


Breitner – Prinsengracht


Bernard Eilers – Oude Schans


Hans Aarsman – Sloterdijk


Gert Jan Kocken - Omval


Janus van der Eijnden - Zuidas


Anna Marie Trovato – Op het Museumplein


Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Yes, een mijlpaal!

Meer dan een jaar werken, heeft het gekost, maar gisteren was het dan zover! KLM.com in een nieuw jasje is vandaag live gegaan in Nederland! Vele uren met bloed, zweet en tranen zit er in… maar ik ben trots op het resultaat.

Nieuwe huisstijl leidt tot...?
Het begon vorig jaar toen de nieuwe huisstijl van KLM bekend werd. Veel meer wit, strak KLM-blauw en een vleugje oranje. Plus nieuwe fotografie. En een online design maken is niet zo makkelijk. Het is niet alleen een kwestie van een ander kleurtje hier en een plaatje daar; Een goed ontwerp houdt rekening met de gebruiksvriendelijkheid, is consequent en straalt het juiste gevoel uit.

En bovendien, als je toch bezig gaat aan zo’n belangrijke site, waarom zou je het dan niet meteen verbeteringen doorvoeren? En zo bouwden we een hele nieuwe site, want er zijn niet alleen meer functies en een vernieuwde navigatie, maar ook de gebruikte techniek is verbeterd. Bovendien hebben we het content management systeem waarin we de site opbouwen ook eens flink opgeschoond. Een echte “extreme make-over” dus! (Leuk woordgrapje van de project manager Yvonne)

Meer dan 1 website
Met een IT- en een business team zijn we eind 2008 begonnen aan de bouw van deze enorme klus. Want KLM.com is niet 1 website, maar een conglomeraat van 116 websites: In 77 landen en in totaal 12 talen beheren we websites met algemene of wereldwijde content en lokale content, specifiek voor een land. Niet alle oude zaken passen 1-op-1 in het nieuwe design, na het ontwikkelen en testen volgde daarom een migratietraject. Zonder jullie te vermoeien met ingewikkelde technische details: hoewel we bijzondere intelligente software hebben die zoveel mogelijk automatisch overzet, moeten alle pagina’s handmatig worden doorgelopen en visueel worden gecheckt. Een enorme klus die land voor land wordt uitgevoerd.

Eind oktober vierden we al een klein feestje, want het eerste land, Zuid Afrika, stond live. Vlak voor Kerst volgden nog 10 websites en begin januari zijn we gestart met massaproductie: iedere week rollen we 10 nieuwe websites uit. En deze week dus de Nederlandse website.

Neem eens een kijkje op www.klm.com (de Nederlandse site). Wil je nog even vergelijken met de oude? Switch dan nog even naar de Italiaanse site. Wat vind jij er van? Laat het me weten!


Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)