Fotoblog: De Bund en Pudong in Shanghai

Ik ga vandaag iets nieuws proberen. Om nu alle foto's die ik in China heb genomen te publiceren, is wat veel, maar ik wil in delen jullie toch wat foto's laten zien. Met wat verhaal erbij, een fotoblogpost dus. Vandaag dus de eerste van een serie. Laat me weten met een reactie onderaan dit blog of je dit leuk vindt!

De wereld van de beautyblogs

Nagelkunst van Ooohshinies.com

Ik ga een bekentenis doen: ik heb een nieuwe verslaving. Ik ben verslaafd aan nagellak. Het begon in januari met een klein glitterlakje. En nu heb ik er meer dan 40… (krijgt een schaamblos op de wangen). Als je 1 lakje hebt, wil je er meer. En je wilt weten hoe je toch langere, mooiere nagels krijgt, en hoe die lak zo lang mogelijk blijft zitten en hoe je ze snel droog krijgt en hoe je mooi moet lakken. Gelakte nagels schreeuwen om verzorgde handen, dus duik je in de handcrèmes en nagelriemcrèmes… en dan ben je dus verslaafd.

En de zwaan stierf niet!

Zaterdag mocht ik weer naar een balletvoorstelling in de Stopera. En wat voor één! Het Zwanenmeer, het ballet der balletten, gedanst door “Hollands trots” Het Nationale Ballet. En dan in de uitvoering van één van Nederlands grootste choreografen, Rudi van Dantzig. Je begrijpt, mijn verwachtingen waren hoog!

Over de luxekip, het strand en de tyfoon

Ok, ik ga het toegeven...ondanks de rugzak en de stoere praat: ik ben en blijf een luxekip! Het duurde even voordat het tot me doordrong, maar nu is het duidelijk. Dat kwam zo.

Net geland in Hong Kong, druk ik mijn neus tegen de ruiten van de gate, want wat staat daar? Een A380 (van Singapore Airlines), het grootste passagiersvliegtuig van nu. Dubbeldekker 'all the way', enorme vleugels en 4 gigantische motoren. In levende lijve vind ik 'm eleganter dan op de plaatjes.

Byebye Shanghai

**Terwijl ik dit blog wil plaatsen, krijg ik bericht van een vreselijk ongeluk in de Shanghai-metro. Ik ben veilig, hoewel wel met de metro gegaan vanochtend. Vreselijk voor al die gewonden... **

---------

Laatste nacht in Shanghai. Na een chaotisch vertrek uit Suzhou. Ruim op tijd vertrok ik uit het hostel om een taxi te nemen naar het station. Maar er waren geen taxi's, ik kreeg er geen één te pakken. En toen, vlak naast me een klap... Een halve gare dacht zonder kijken af te kunnen slaan en er reed een bus tegen zijn auto. Boze, schreeuwende Chinezen, maar na de eerste schrik bleken er geen gewonden te zijn. De politie kwam er bij en begon de zaak af te handelen. De buschauffeur was buiten zinnen.

Chinees toerisme: kitsch, lawaai en héél veel mensen

De afgelopen dagen dwaalde ik door verschillende waterstadjes nabij Suzhou. Allemaal stadjes met een historisch centrum met kanaaltjes, tuinen en tempels. Ieder hun eigen gezicht en ook hun overeenkomsten.

Over Suzhou vertelde ik jullie al eerder. Zaterdag ging ik op een dagtripje naar het stadje Tongli met de bus. Dit was alweer net zo'n ervaring als met de trein. Over een busreis-ervaring van 13 jaar geleden schreef ik eerder een een blogje 'Het chinese gevecht'. (zoek op Google met 'Calijn's Gepeins: chinese gevecht'). Zo anders was het nu...

Eeuwige doorkijkjes: kanalen en tuinen

Vanuit Shanghai met de trein vertrokken naar Suzhou. Treinen vind ik altijd leuk (nou ja, als het maar niet met de NS is) en toen ik 12 jaar geleden voor het eerst in China was, heb ik ook heel wat uurtjes in de trein gezeten. Toen waren stations grauwe betonnen dozen waar een ongeorganiseerde chaos heerste, geleid door luie ingeslapen, maar door de Partij van een baantje voorziene mensen. Service, hû? Klantvriendelijkheid, wat is dat? Zoiets.

Klusjesdag

Naar het postkantoor. In M50, de wijk met moderne kunst heb ik een poster gekocht. Daar wil ik niet te te lang mee rondlopen, da's onhandig, dus per post naar huis gestuurd. Kost even wat tijd, want eerst een goede doos/posterrol vinden. En daarna het postkantoor vinden, want dat stond verkeerd op kaart van het hostel. Doos gevonden, postkantoor gevonden, post verzonden. Benieuwd of het aan komt.

Ieder nadeel heb zijn voordeel

Een beetje een pechdag, of een dag van de verkeerde keuzes, zo'n dag dacht ik dat het was. Maar nu ik in bed lig en deze blog schrijf, denk ik: "ieder nadeel heb z'n voordeel", om maar eens met de beroemde woorden van onze Johan te spreken.

Moderne kunst in Shanghai

Moeite met opstaan vandaag. Gisteravond kon ik niet slapen (jetlag waarschijnlijk) en wist al dat het moeilijk opstaan zou worden. Mijn hostel ligt zeer centraal, tussen People Square, de Bund en de Oude Stad, dat betekent dus ook midden in de stad met alle lawaai van dien. 's Avonds gillende kinderen die op straat spelen, maar op een gegeven moment wordt het rustig. Vanaf een uur of 6 zwelt het geluid weer aan. Auto's, claxons, scooters, luidruchtige mensen. De eerste dag dacht ik nog dat er een raam openstond... niet dus... oordoppen in... 's Ochtends eerst naar de bank, daarna koffie bij Starbucks. Toen kon ik er pas tegenaan.

Van oud naar hip （Shanghai dag 2）

Vandaag op stap door oud Shanghai. Eerst naar de Oude Stad. Dit is de oorspronkelijke stad, die ooit ommuurd was. Waar eens de muren waren, is nu een 4 baansweg. Handig, toch? Eigenlijk is alleen in het stratenplan de oude stad nog te herkennen; er is maar weinig over van de eens zo hectische drukbevolkte stad waar de handel welig tierde. Nog steeds zijn er wijken met nauwe steegjes en de toeristen worden op hun wenken bediend met oud uitziende gebouwen met typische Chinese daken. Maar die zijn niet echt…je kunt het gerust kitch noemen. Chinese kermis of Disneyland, wat je wil, maar met de oude stad heeft het weinig te maken. Wel McDonald en Starbucks, gelukkig maar ;-)

Internetdictatuur en kapitalistische vrijheid

Ik kan helaas op Twitter en Facebook niet jullie tweets en posts te lezen en erop te reageren. In China heerst er een dictatuur en die is ook te merken op internet. Vooral na de opstanden van de Tibetanen en Uyguren in 2009 in aanloop naar de Olympische Spelen heeft de Chinese overheid een flink aantal sites afgesloten, waaronder Facebook en Twitter. Maar ook blogpost-sites, zoals dit blog en Picasa voor foto's en Youtube voor filmpjes.

Liften met het vliegtuig

Een van de voordelen van werken bij een luchtvaartmaatschappij is het kunnen meevliegen 'indien plaats beschikbaar' oftewel IPB. Er gaat een lange lijst aan regels vooraf en helemaal gratis is het niet, maar toch. Het is alsof je gaat liften met het vliegtuig. Je weet niet of je wel meekomt, en je weet helemaal niet of je wel lekker zit, of je iets te eten krijgt, etc. Gisteren wilde ik naar Shanghai IPBen en het was van te voren al duidelijk: het vliegtuig was overvol! Zou ik wel meekomen?

Mien Toentje

Ede Staal bezong het al, het plezier dat je kunt beleven aan je tuintje:

Mor mien toentje, mor mien toentje
Ja dij mis ik naait geern
Der is altied diverdoatsie veur mie
Mien waikschilde bonen de komen zo slecht op
En de sputters vreten d'aalbeerns op

Op mijn kleine dakterrasje in de Jordaan geen sputters en aalbeern, maar wel mijn kleine groene enclave. Met een flink aantal grote plantenbakken heb ik een heerlijk groen plekje voor mezelf. En iedere maand krijg ik weer een nieuwe verrassing. Want alle regen van dit jaar gaf ons misschien niet zo'n zomers gevoel, de planten op mijn dakterras vonden het heerlijk!

De kleine prins in de melkweg

De bewoner van Planeet B612 uit het verhaal van Antoine de Saint-Exupéry is een wereldvreemd mannetje met een geheel eigen blik op de wereld. Gisteren zag ik een kleine Prince met zijn eigen boodschap in onze Melkweg. Beetje wereldvreemd, maar met een eigen funky sound. En deze Prince trakteerde ons op een feestje!

Correspondent in China

Bettine Vriesekoop was 3 jaar correspondent voor de NRC in China. Zij schreef er het boek “Duizend dagen in China” over.

Kleine persoonlijke tic van mij, ik volg graag stukken van bepaalde correspondenten in landen die mij boeien. En ik ga me dan een beetje hechten aan deze mensen, die mij vaak jaren lang op de hoogte houden met hun eigen blik en vaak ook persoonlijke verhalen. Verdrietig was ik dus, toen ik hoorde dat Garry van Pinxteren, jaren trouwe kracht in China, haar post zou verlaten.

Vrijdag de 13e, de trein en ik

Vrijdag de 13e, wie gelooft er nog in deze ongeluksdag? Ik niet. We hebben zelfs met onze jaarclub een leuke traditie op deze dag: dan komen we bij elkaar.

Dus ook dit jaar en we spraken af om een weekeindje Brugge te doen! Dus ik boek een treinticket bij onze fijne NS. Met mijn koffertje en m’n tasje toog ik naar het station. Ruim op tijd, 25 minuten te vroeg, om vervolgens over de speaker te horen dat de internationale trein naar Brussel van 10 uur uitvalt en dat de trein naar Roozendaal net weg is… Jammer, pech gehad, zegt de NSHispeed in een tweet, gewoon de volgende nemen… Die gaat over een over een uur! Geen excuses, niets.

Stoere vrouwen van wereldklasse

Copelia is een beroemd ballet met muziek van Léo Delibes. Hij componeerde ook de muziek voor Silvia. Dit ballet is misschien niet zo bekend, maar het is wel belangrijk in de geschiedenis van het ballet.

In de 19e eeuw was klassiek ballet ontwikkeld vanuit de hofdansen aan het hof van Louis XIVe tot een kunstvorm die verliep volgens vastomlijnde bewegingen. Alles was gericht op vrouwelijke elegantie en beheersing. Aan het einde van de 19e eeuw zorgde Diaghilev, de creatief directeur van het Ballet Russes voor een vernieuwingsslag. Samen met choreograaf Folkine werd de dans losser, minder volgens de strakke richtlijnen.

Assepoester in oorlogstijd

In Carré zijn vaak bijzondere balletvoorstellingen. Ik herinner me dat ik in 2008 het Zwanenmeer gedanst door het beroemde Bolshoi ballet uit Moskou heb gezien. Prachtig en van ongekend hoge kwaliteit.

Dus toen ik door een vriendin werd uitgenodigd voor het ballet Cinderella, dacht ik meteen aan veel tutu’s en spitzen. Lekker klassiek, toch? Maar niets bleek minder waar. De originele muziek van Prokofiev is weliswaar de basis voor dit ballet, choreograaf Matthew Bourne ensceneerde dit sprookje tijdens de bombardementen op Londen in 1942. En zijn dansgezelschap New Adventures danst dit moderne ballet in een bizar en knap decor, dat per scène spectaculair verandert.

Een avondje ballet

Het was een danserig weekend. Op donderdag ging ik met een vriendinnetje naar Carré voor een voorstelling van het ballet Cinderella, op muziek van Prokofiev. En zondagmiddag met een ander vriendinnetje naar het Muziektheater voor het ballet Silvia gedanst door het Nationaal Ballet. Een klassiek ballet, maar opnieuw geënsceneerd en van choreografie voorzien door John Neumeijer.

Het was bijzonder om deze twee totaal verschillende balletten zo kort op elkaar te zien. En natuurlijk kan ik de neiging niet onderdrukken om ze met elkaar te vergelijken. Maar dat is niet eerlijk, dat is zoiets als appels en peren. Er zijn mogelijk meer verschillen, dan overeenkomsten:
- Cinderella is een modern ballet in een musicalachtig decor, waarin van alles gebeurt en dat continu van scene verandert. Een voorstelling die in Londen “raving reviews” kreeg.
- Silvia is een klassiek ballet, gedanst door een dansgezelschap meedraait aan de wereldtop. Met een minimalistisch en gestileerd decor, dat toch het Griekse mythologische verhaal ondersteunt.

Ze verdienen beide wat aandacht, dus lees hieronder mijn recensies!
Assepoester in oorlogstijd >
Stoere vrouwen van wereldklasse >

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Paardenraces in Doha

Laatst was ik een paar dagen naar Doha, Qatar om mijn beste vriendinnetje op te zoeken en bij te kletsen. Reuzegezellig. We hebben ook een aantal leuke uitstapjes gedaan, waaronder een bezoekje aan de paardenraces gebracht. In een groot stadion wordt iedere donderdagmiddag in de Midden-Oosterse winter (nov tot en met maart) geraced met prachtige arabische paarden. Fijne hoofden, explosieve kracht. Van de race zelf kun je weinig zien, je volgt het meeste op een soort groot tv scherm. Alleen bij de finish zie je ze langs scheren. Maar er gaat een hele parade aan vooraf.

Een stotterende koning

Het zal je maar gebeuren: je stottert en moet koning worden. Toespraken houden, bij grote bijeenkomsten, maar nog belangrijker, voor het nieuwe medium radio. Dat is het verhaal van The King’s Speech, de film die vannacht de 4 belangrijkste Oscars won.

Een zeldzaam goede film, gaat dat zien, gaat dat zien… Mooi, omdat het een persoonlijk verhaal is met een menselijke gelaagdheid. Niet een historisch kostuumdrama, hoewel alle grote lijnen wel degelijk op historisch materiaal zijn gebaseerd. Ik heb ervan genoten gisteravond.

De koning, dan nog Hertog van York en tweede in lijn van opvolging, na zijn broer Edward, wordt geholpen door Lionel Logue, een Australische spraaktherapeut. De kleinzoon van Logue vertelt hoe hij in familie archieven de belangrijkste documenten vond:



Colin Firth acteert meesterlijk, tot op de kleinste details toont hij de schaamte, de angst als er in het openbaar gesproken moet worden. De regisseur spaart hem niet. In de eerste scene gaat de hertog op weg naar een toespraak voor een vol Wembley stadion, die tevens door de BBC Radio live naar alle delen van het koninkrijk wordt uitgezonden. De spanning bouwt zich op, niet alleen bij de hertog, maar ook bij ons als kijker. En als het dan fout gaat…

Het gevoel dat mij bekruipt, als ik met iemand praat die stottert, loopt van bereidwilligheid, via de behoefte om rustig te blijven en te luisteren, daarna te helpen, naar het gevoel van pijn over het gevecht dat iemand levert en waar je niets aan kunt doen. Precies dat gevoel wordt in beeld gebracht, via de gezichten van de mensen die naar zijn toespraak luisteren, zijn vrouw (de oude Queen Mum!) die zielsveel van hem houdt, tot zijn vader en broer, die hem eigenlijk een sukkel met een gebrek vinden.

In de NRC van 16 februari schreef Michiel Louter er een prachtig stuk over: Filmstotteraar niet langer een schlemiel (pdf 944 kB). Heel bijzonder hoe hij zijn eigen verhaal en gevoelens combineert met filmrollen over stotteraars door de jaren heen.

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Sneeuw en shoppen in Stockholm

Stockholm is een aanrader! Laat ik maar meteen even met de deur in huis vallen. Niet echt de eerste stad waar je aan denkt voor een leuke citytrip! Een relaxte stad met vele gezichten, aardige mensen, en voor elk wat wils.


Dit weekend was het koud in Stockholm: - 10 overdag, - 20 ’s nachts (zeiden de taxichauffeurs ;-). Dat betekent dus: warme jas, dikke sjaal, muts op! Een beetje wintersportgevoel, want het zonnetje scheen! Dat kan de pret niet drukken, want de sneeuw geeft wel een mooi plaatje! Het maakt lopen er niet gemakkelijker op. Straten en pleinen zijn soms ineens spekglad, hoewel er uitgebreid grind is gestrooid.

Cultuur snuiven?
En dus ga je, zoals het een goed toerist betaamd, op naar de oude stad, Gamla Stan, waar ook het Koninklijk Paleis staat. Vanaf de stad loop je via het indrukwekkende parlementsgebouw zo de oude middeleeuwse stad in. Leuke winkels in de hoofdstraat, romantisch en verrassend in de kleine straatjes erom heen. Zacht gele en rode gevels, kinderkopjes op de straten, ook met avond een bijzonder sfeertje.

Vanaf Gamla Stan gaat er een veerdienst naar het museumeiland Djürgården (met het welbekende Vasamuseum). Wij namen deze pont om er iets eerder af te stappen, namelijk op het eiland Skeppsholmen. Het is een geweldige tocht, natuurlijk om het prachtige uitzicht op Stockholm vanaf het water, ook omdat er ijsschotsen in het water liggen. De boot had daar totaal geen last van, die vaart het hele jaar, maar ik vond het best spannend. Je voelt de klappen van het ijs tegen de boot en het geeft een groot kabaal. Luister en huiver bij deze video:



Op Skeppsholmen ligt het Moderna Museet, met zeer moderne en conceptuele kunst. Naast werken van Picasso, Matisse, Warhol en Tinguely, ook hele vernieuwende en bijna onbegrijpelijke conceptuele kunst. Een uitdaging voor ogen en geest!

Absolute must om te zien is het stadhuis, oftewel, Stadshuset. Een groot bonkerig gebouw in rode bakstenen met een herkenbare toren. De rondleiding door het gebouw (je mag er niet alleen in) is heel informatief. Het gebouw is begin 20e eeuw gemaakt en doet vooral van binnen eerder aan een middeleeuws kasteel denken. Hier wordt jaarlijks het belangrijkste diner ter ere van de Nobelprijswinnaars gehouden. Af en toe uit het raam kijken levert mooie vergezichten op het zuiden van Stockholm op.

Shop 'till you drop!
Stockholm blijkt een topstad voor shoppen te zijn. Duur, dat wel, maar wat een mooie winkels. Ik had niet eens tijd voor de grote winkels (zoals PUB), shoppingmals (Gallerian), of de grootste H&M ter wereld. Wij zijn wat winkels met Scandinavisch design af gegaan. Ik hou wel van dat strakke design. Vaak worden er veel vrolijke kleuren gebruikt in het interieur (ook in kleding en sierraden trouwens). Zal wel met het klimaat te maken hebben, denk je niet? Naast veel interieurdesign, zoals die mooie “egg chair” van Arne Jacobsen, ook veel woonwinkels met spullen voor op tafel, in de keuken en verder.

Een bijzondere vermelding verdient de Östermalm Saluhall, een markthal in de chique wijk Östermalm, aan de prachtige winkelstraat Nybrogatan. Hier vind je de delicatessen van Stockholm. Daarnaast is het ook een plek waar je fantastisch (maar niet goedkoop) kan lunchen. Je ziet er hoe met de scherpste messen de dunste plakken van de grootste zalmen worden gesneden. Of je struikelt over een grote elandslagerij… Enfin, je kijkt je ogen uit!

Eten en slapen
Iets te eten vinden in Stockholm is niet moeilijk. Gebruik het 100% gidsje voor alle tips. We wilden naar Berns Asiatiska, maar helaas hadden we geen reservering. Wel een aanrader, hoor, een Aziatische brasserie in een prachtige 19e-eeuwse zaal met über hippe mensen. Iets verderop zit Zanzi-bar; heerlijk gegeten voor niet veel geld. Ook in Gamla Stan zijn veel restaurantjes te vinden, maar dat is wat toeristischer.

Weet je trouwens dat de lunch de belangrijkste maaltijd van de dag is in Zweden. In ieder geval heb je enorme leuke lunchtenten, waar vrienden uitgebreid met elkaar kletsen, drinken etc. Wij vonden zo’n gezellige tent, aan het water vlak bij het Stadhuis. In de Orangeriet brandde een knisperend haardvuur en staan heerlijke banken en stoelen. Er worden heerlijke broodjes geserveerd of goddelijke zoetigheden. Voor zover ik kon zien is er in de zomer een groot terras.

Wij sliepen heel tevreden in het Sheraton. Een supergrote kamer met 2 bedden (queensize), mooie locatie vlak bij de oude stad, het shoppingdistrict, het stadhuis en het Centraal Station/Arlanda Express. Wat wil je nog meer? Geen ontbijt genomen, dat is een beetje erg duur… Maar er zijn genoeg koffiebarretjes in de stad die ook sandwiches verkopen.

Nog wat praktische zaken
Vanaf de airport Arlanda gaat de Arlanda Express, die je in 20 minuten in het hart van de stad brengt. Deze high speed trein rijdt met 200km p/u door het Zweedse land. Ieder kwartier een trein en tickets kun je het beste online kopen.
Taxis zijn duur, heel duur. Ritprijs is niet alleen afstand, maar ook tijd. Een beetje file in een straatje en je bent zo een paar euro verder.

Bekijk al mijn foto's van Stockholm >


Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Fictie, werkelijkheid en het slot van de auteur

Soms struikel je over overeenkomsten tussen boeken, die je op voorhand niet vermoedde. Twee boeken die recent las, brachten bij mij dezelfde verwondering en irritatie naar boven. Hoewel inhoudelijk compleet anders, zijn beide boeken op hetzelfde principe gestoeld: Het verhaal is ontsproten aan de verbeelding van de auteurs, maar beiden gebruiken ze historische feiten als kader. Fictie dus, maar gestoeld op bekende historische verhalen.

Keizerin uit het volk
Het eerste boek heet Keizerin uit het volk (John Burnham Schwartz) en gaat over een Japans meisje uit gegoede kringen, maar niet van adel. Zij accepteert het huwelijksaanzoek van de Kroonprins van Japan. Jaartallen, plaatsen, achtergrond doen direct denken aan het verhaal van de huidige keizerin Michito van Japan. Burnham Schwartz heeft echter andere namen gekozen en kan daardoor zich een enorme vrijheid permitteren. Dat levert een zeer interessant inkijkje in de Japanse hofcultuur op. Na de Tweede Wereldoorlog is de toenmalige keizer Hirohito door de overwinnaars is gedwongen afstand te doen van de goddelijke status van het keizerschap. Hij nam genoegen (hoewel met tegenzin) met een zuiver representatieve en constitutionele taak. De Kroonprins is zich van deze nieuwe positie bewust, maar de hofhouding en vooral zijn moeder denken nog in oude patronen. Het burgermeisje beschrijft haar eenzame en moeilijke leven: ze ziet haar ouders nauwelijks nog en die mogen haar kinderen niet zien. De psychische druk is zo groot dat zij gedurende een lange tijd niet meer kan praten. Maar ze houdt stand en vindt haar eigen weg, hoe moeilijk ook.

Als haar zoon verliefd wordt op een slim en ambitieus meisje uit het volk, ziet ze de geschiedenis zich herhalen. Het meisje wil niet haar leven en werk opgeven, maar stemt na een gesprek met de Keizerin toch in met een huwelijk. Ook zij zal de enorme psychische druk voelen. Vooral als ze na jaren een dochtertje ter wereld brengt. De teleurstelling is enorm bij de hofhouding en het volk. Ook hier is niet moeilijk om de parallellen te zien met de huidige situatie van het kroonprinselijk paar in Japan.

Haar naam was Sarah
Het tweede boek van Tatiana de Rosnay zorgde voor veel ophef in Frankrijk. Had de Franse politie in de Tweede Wereldoorlog werkelijk meegeholpen aan razzia’s ten dienste van de Nazi’s? De film “La rafle” (de razzia) had dit al eerder op indringende wijze in beeld gebracht. De schrijfster heeft de razzia’s in Parijs op 16 juni 1942, toen ruim 13.000 joodse Parijzenaars naar het Velodrome d’Hiver werden gebracht als uitgangspunt voor haar verhaal genomen. Heel knap is de verweving van heden en verleden, want een groot gedeelte speelt zich af in het nu. Eigenlijk begint het met de opdracht aan een in Parijs wonende journaliste om iets te schrijven over het Velodrome dHiver. Tegelijkertijd zal ze binnenkort in het appartement van haar Franse schoonmoeder trekken. Onverwacht blijken beide verhalen een overeenkomst te hebben. In dat appartement woonde in 1942 namelijk Sarah.

Sarah is een klein meisje als er midden in de nacht op hun deur wordt gebonkt, maar ze voelt het gevaar en stopt haar kleine broertje in een kast. Ze belooft hem te komen halen, maar het lukt haar niet haar belofte na te komen. Zij wordt met haar ouders naar het Velodrome getransporteerd. Met alles wat wij nu weten over het verloop van de oorlog, voel je als lezer het drama aankomen. De journaliste gaat op zoek naar het verhaal van Sarah en ontdekt het geheim van haar familie.

Overeenkomsten en mijn teleurstelling
Beide boeken grijpen je naar je keel en ik heb ze dan ook met veel plezier gelezen. Het is ook bijzonder om in romanvorm meer te leren over historische gebeurtenissen, en beide auteurs hebben dan ook uitstekende research gedaan. Toch bleef ik ook achter met een teleurstelling. Beide boeken eindigen met een “zelf verzonnen” einde, een beetje Hollywood-achtig einde.

Natuurlijk kan ik dat hier niet verklappen. Maar gezocht en ongeloofwaardig zijn woorden die in mijn hoofd blijven spelen. En dat is jammer, want het doet afbreuk aan de aannemelijkheid van het grotere historische verhaal dat beide boeken proberen te vertellen. Niet lezen, dan maar? Toch wel. Beide boeken zijn goed geschreven, spannend, grijpen je aan en ik heb ze dan ook in één ruk uitgelezen.

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Geinig, vrolijk, girly

Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar ik krijg meestal een beetje jeuk van kadowinkels. Van die winkels die op het eerste gezicht een hoop hebbedingetjes uitstallen. Maar terwijl je rondloopt en kijkt, bedenk je je na 1 minuut dat alles niet nuttig, veel te duur en eigenlijk best lelijk is.

Zaterdag stuitte ik op zo’n winkeltje. Even dacht ik: “Weer zo eentje.” Maar nee, dit keer zag ik allerlei grappige designs en vooral ook veel producten die je ook echt gebruikt. Een paar voorbeelden: wat dacht je van deze borstel?


Of ook heel geestig, deze plantenspuit in de vorm van een hond!


Altijd handig, een paspoorthoesje. Er zijn mensen die namelijk hun paspoort per ongeluk bij het oud papier gooien, ahum… (en zij kruipt zich schamend achter een boom ;-)


Gezellig op je terras, niet grijs, maar vrolijk, een terrastafeltje. Bijbehorende stoeltjes ook te krijgen!


Of op je bureau een paperclipmagneet. Een vrolijke noot in een grauwe kantoortuin.


En niets kan op tegen mijn Quooker, maar als je dan een waterkoker op je aanrecht hebt staan, waarom dan niet iets gezelligs, zoals deze?



Ok, ok, ik geef toe, best wel girly allemaal, en niet goedkoop, maar toch. Ik werd er efkes heel vrolijk van. De spulletjes worden verkocht in de Bijenkorf, maar hun winkel in de Leidsestraat in Amsterdam heeft echt heel veel. Of kijk eens op de website: www.pylones.com

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Uit het hart

Er wordt veel de wereld in geslingerd op Twitter, van heel interessant tot aan "dit wil ik niet weten". Dit weekend werd ik getroffen door een uitspraak van Mariska de Haas. Zij reageerde op de berichtgeving dat de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillige Levenseinde (NVVE) heeft onderzocht dat er behoefte is aan een levenseindekliniek. Dat riep felle reacties op en zo ook van Mariska de Haas. Zij tweette: Het lijkt me veel menselijker om mensen met problemen te helpen ipv ze een spuitje te geven.

Nu begrijp ik goed, dat niet iedereen positief staat ten opzichte van euthanasie, maar om de wens tot sterven te vatten in woorden die we voor handelingen van de dierenarts gebruiken... Heel denigrerend vond ik dat, wetende hoe moeilijk het is voor iemand om te vragen te mogen sterven.

Nu hadden we dit kunnen verwachten van Mariska. Zij is hoofdredacteur van het Katholiek Nieuwsblad en vooral in het nieuws gekomen toen zij een tijdje geleden een afschuwelijke open brief over abortus schreef aan Jeanine Hennis.

Maar nu is het mooie van Twitter dat iedereen ook kan reageren. Stil en ontroerd was ik na het lezen van het zeer persoonlijke blog van Linda Canter (@linnes84). Roerend met haar eens ook.

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)