Een stotterende koning

Het zal je maar gebeuren: je stottert en moet koning worden. Toespraken houden, bij grote bijeenkomsten, maar nog belangrijker, voor het nieuwe medium radio. Dat is het verhaal van The King’s Speech, de film die vannacht de 4 belangrijkste Oscars won.

Een zeldzaam goede film, gaat dat zien, gaat dat zien… Mooi, omdat het een persoonlijk verhaal is met een menselijke gelaagdheid. Niet een historisch kostuumdrama, hoewel alle grote lijnen wel degelijk op historisch materiaal zijn gebaseerd. Ik heb ervan genoten gisteravond.

De koning, dan nog Hertog van York en tweede in lijn van opvolging, na zijn broer Edward, wordt geholpen door Lionel Logue, een Australische spraaktherapeut. De kleinzoon van Logue vertelt hoe hij in familie archieven de belangrijkste documenten vond:



Colin Firth acteert meesterlijk, tot op de kleinste details toont hij de schaamte, de angst als er in het openbaar gesproken moet worden. De regisseur spaart hem niet. In de eerste scene gaat de hertog op weg naar een toespraak voor een vol Wembley stadion, die tevens door de BBC Radio live naar alle delen van het koninkrijk wordt uitgezonden. De spanning bouwt zich op, niet alleen bij de hertog, maar ook bij ons als kijker. En als het dan fout gaat…

Het gevoel dat mij bekruipt, als ik met iemand praat die stottert, loopt van bereidwilligheid, via de behoefte om rustig te blijven en te luisteren, daarna te helpen, naar het gevoel van pijn over het gevecht dat iemand levert en waar je niets aan kunt doen. Precies dat gevoel wordt in beeld gebracht, via de gezichten van de mensen die naar zijn toespraak luisteren, zijn vrouw (de oude Queen Mum!) die zielsveel van hem houdt, tot zijn vader en broer, die hem eigenlijk een sukkel met een gebrek vinden.

In de NRC van 16 februari schreef Michiel Louter er een prachtig stuk over: Filmstotteraar niet langer een schlemiel (pdf 944 kB). Heel bijzonder hoe hij zijn eigen verhaal en gevoelens combineert met filmrollen over stotteraars door de jaren heen.

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Sneeuw en shoppen in Stockholm

Stockholm is een aanrader! Laat ik maar meteen even met de deur in huis vallen. Niet echt de eerste stad waar je aan denkt voor een leuke citytrip! Een relaxte stad met vele gezichten, aardige mensen, en voor elk wat wils.


Dit weekend was het koud in Stockholm: - 10 overdag, - 20 ’s nachts (zeiden de taxichauffeurs ;-). Dat betekent dus: warme jas, dikke sjaal, muts op! Een beetje wintersportgevoel, want het zonnetje scheen! Dat kan de pret niet drukken, want de sneeuw geeft wel een mooi plaatje! Het maakt lopen er niet gemakkelijker op. Straten en pleinen zijn soms ineens spekglad, hoewel er uitgebreid grind is gestrooid.

Cultuur snuiven?
En dus ga je, zoals het een goed toerist betaamd, op naar de oude stad, Gamla Stan, waar ook het Koninklijk Paleis staat. Vanaf de stad loop je via het indrukwekkende parlementsgebouw zo de oude middeleeuwse stad in. Leuke winkels in de hoofdstraat, romantisch en verrassend in de kleine straatjes erom heen. Zacht gele en rode gevels, kinderkopjes op de straten, ook met avond een bijzonder sfeertje.

Vanaf Gamla Stan gaat er een veerdienst naar het museumeiland Djürgården (met het welbekende Vasamuseum). Wij namen deze pont om er iets eerder af te stappen, namelijk op het eiland Skeppsholmen. Het is een geweldige tocht, natuurlijk om het prachtige uitzicht op Stockholm vanaf het water, ook omdat er ijsschotsen in het water liggen. De boot had daar totaal geen last van, die vaart het hele jaar, maar ik vond het best spannend. Je voelt de klappen van het ijs tegen de boot en het geeft een groot kabaal. Luister en huiver bij deze video:



Op Skeppsholmen ligt het Moderna Museet, met zeer moderne en conceptuele kunst. Naast werken van Picasso, Matisse, Warhol en Tinguely, ook hele vernieuwende en bijna onbegrijpelijke conceptuele kunst. Een uitdaging voor ogen en geest!

Absolute must om te zien is het stadhuis, oftewel, Stadshuset. Een groot bonkerig gebouw in rode bakstenen met een herkenbare toren. De rondleiding door het gebouw (je mag er niet alleen in) is heel informatief. Het gebouw is begin 20e eeuw gemaakt en doet vooral van binnen eerder aan een middeleeuws kasteel denken. Hier wordt jaarlijks het belangrijkste diner ter ere van de Nobelprijswinnaars gehouden. Af en toe uit het raam kijken levert mooie vergezichten op het zuiden van Stockholm op.

Shop 'till you drop!
Stockholm blijkt een topstad voor shoppen te zijn. Duur, dat wel, maar wat een mooie winkels. Ik had niet eens tijd voor de grote winkels (zoals PUB), shoppingmals (Gallerian), of de grootste H&M ter wereld. Wij zijn wat winkels met Scandinavisch design af gegaan. Ik hou wel van dat strakke design. Vaak worden er veel vrolijke kleuren gebruikt in het interieur (ook in kleding en sierraden trouwens). Zal wel met het klimaat te maken hebben, denk je niet? Naast veel interieurdesign, zoals die mooie “egg chair” van Arne Jacobsen, ook veel woonwinkels met spullen voor op tafel, in de keuken en verder.

Een bijzondere vermelding verdient de Östermalm Saluhall, een markthal in de chique wijk Östermalm, aan de prachtige winkelstraat Nybrogatan. Hier vind je de delicatessen van Stockholm. Daarnaast is het ook een plek waar je fantastisch (maar niet goedkoop) kan lunchen. Je ziet er hoe met de scherpste messen de dunste plakken van de grootste zalmen worden gesneden. Of je struikelt over een grote elandslagerij… Enfin, je kijkt je ogen uit!

Eten en slapen
Iets te eten vinden in Stockholm is niet moeilijk. Gebruik het 100% gidsje voor alle tips. We wilden naar Berns Asiatiska, maar helaas hadden we geen reservering. Wel een aanrader, hoor, een Aziatische brasserie in een prachtige 19e-eeuwse zaal met über hippe mensen. Iets verderop zit Zanzi-bar; heerlijk gegeten voor niet veel geld. Ook in Gamla Stan zijn veel restaurantjes te vinden, maar dat is wat toeristischer.

Weet je trouwens dat de lunch de belangrijkste maaltijd van de dag is in Zweden. In ieder geval heb je enorme leuke lunchtenten, waar vrienden uitgebreid met elkaar kletsen, drinken etc. Wij vonden zo’n gezellige tent, aan het water vlak bij het Stadhuis. In de Orangeriet brandde een knisperend haardvuur en staan heerlijke banken en stoelen. Er worden heerlijke broodjes geserveerd of goddelijke zoetigheden. Voor zover ik kon zien is er in de zomer een groot terras.

Wij sliepen heel tevreden in het Sheraton. Een supergrote kamer met 2 bedden (queensize), mooie locatie vlak bij de oude stad, het shoppingdistrict, het stadhuis en het Centraal Station/Arlanda Express. Wat wil je nog meer? Geen ontbijt genomen, dat is een beetje erg duur… Maar er zijn genoeg koffiebarretjes in de stad die ook sandwiches verkopen.

Nog wat praktische zaken
Vanaf de airport Arlanda gaat de Arlanda Express, die je in 20 minuten in het hart van de stad brengt. Deze high speed trein rijdt met 200km p/u door het Zweedse land. Ieder kwartier een trein en tickets kun je het beste online kopen.
Taxis zijn duur, heel duur. Ritprijs is niet alleen afstand, maar ook tijd. Een beetje file in een straatje en je bent zo een paar euro verder.

Bekijk al mijn foto's van Stockholm >


Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Fictie, werkelijkheid en het slot van de auteur

Soms struikel je over overeenkomsten tussen boeken, die je op voorhand niet vermoedde. Twee boeken die recent las, brachten bij mij dezelfde verwondering en irritatie naar boven. Hoewel inhoudelijk compleet anders, zijn beide boeken op hetzelfde principe gestoeld: Het verhaal is ontsproten aan de verbeelding van de auteurs, maar beiden gebruiken ze historische feiten als kader. Fictie dus, maar gestoeld op bekende historische verhalen.

Keizerin uit het volk
Het eerste boek heet Keizerin uit het volk (John Burnham Schwartz) en gaat over een Japans meisje uit gegoede kringen, maar niet van adel. Zij accepteert het huwelijksaanzoek van de Kroonprins van Japan. Jaartallen, plaatsen, achtergrond doen direct denken aan het verhaal van de huidige keizerin Michito van Japan. Burnham Schwartz heeft echter andere namen gekozen en kan daardoor zich een enorme vrijheid permitteren. Dat levert een zeer interessant inkijkje in de Japanse hofcultuur op. Na de Tweede Wereldoorlog is de toenmalige keizer Hirohito door de overwinnaars is gedwongen afstand te doen van de goddelijke status van het keizerschap. Hij nam genoegen (hoewel met tegenzin) met een zuiver representatieve en constitutionele taak. De Kroonprins is zich van deze nieuwe positie bewust, maar de hofhouding en vooral zijn moeder denken nog in oude patronen. Het burgermeisje beschrijft haar eenzame en moeilijke leven: ze ziet haar ouders nauwelijks nog en die mogen haar kinderen niet zien. De psychische druk is zo groot dat zij gedurende een lange tijd niet meer kan praten. Maar ze houdt stand en vindt haar eigen weg, hoe moeilijk ook.

Als haar zoon verliefd wordt op een slim en ambitieus meisje uit het volk, ziet ze de geschiedenis zich herhalen. Het meisje wil niet haar leven en werk opgeven, maar stemt na een gesprek met de Keizerin toch in met een huwelijk. Ook zij zal de enorme psychische druk voelen. Vooral als ze na jaren een dochtertje ter wereld brengt. De teleurstelling is enorm bij de hofhouding en het volk. Ook hier is niet moeilijk om de parallellen te zien met de huidige situatie van het kroonprinselijk paar in Japan.

Haar naam was Sarah
Het tweede boek van Tatiana de Rosnay zorgde voor veel ophef in Frankrijk. Had de Franse politie in de Tweede Wereldoorlog werkelijk meegeholpen aan razzia’s ten dienste van de Nazi’s? De film “La rafle” (de razzia) had dit al eerder op indringende wijze in beeld gebracht. De schrijfster heeft de razzia’s in Parijs op 16 juni 1942, toen ruim 13.000 joodse Parijzenaars naar het Velodrome d’Hiver werden gebracht als uitgangspunt voor haar verhaal genomen. Heel knap is de verweving van heden en verleden, want een groot gedeelte speelt zich af in het nu. Eigenlijk begint het met de opdracht aan een in Parijs wonende journaliste om iets te schrijven over het Velodrome dHiver. Tegelijkertijd zal ze binnenkort in het appartement van haar Franse schoonmoeder trekken. Onverwacht blijken beide verhalen een overeenkomst te hebben. In dat appartement woonde in 1942 namelijk Sarah.

Sarah is een klein meisje als er midden in de nacht op hun deur wordt gebonkt, maar ze voelt het gevaar en stopt haar kleine broertje in een kast. Ze belooft hem te komen halen, maar het lukt haar niet haar belofte na te komen. Zij wordt met haar ouders naar het Velodrome getransporteerd. Met alles wat wij nu weten over het verloop van de oorlog, voel je als lezer het drama aankomen. De journaliste gaat op zoek naar het verhaal van Sarah en ontdekt het geheim van haar familie.

Overeenkomsten en mijn teleurstelling
Beide boeken grijpen je naar je keel en ik heb ze dan ook met veel plezier gelezen. Het is ook bijzonder om in romanvorm meer te leren over historische gebeurtenissen, en beide auteurs hebben dan ook uitstekende research gedaan. Toch bleef ik ook achter met een teleurstelling. Beide boeken eindigen met een “zelf verzonnen” einde, een beetje Hollywood-achtig einde.

Natuurlijk kan ik dat hier niet verklappen. Maar gezocht en ongeloofwaardig zijn woorden die in mijn hoofd blijven spelen. En dat is jammer, want het doet afbreuk aan de aannemelijkheid van het grotere historische verhaal dat beide boeken proberen te vertellen. Niet lezen, dan maar? Toch wel. Beide boeken zijn goed geschreven, spannend, grijpen je aan en ik heb ze dan ook in één ruk uitgelezen.

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

Geinig, vrolijk, girly

Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar ik krijg meestal een beetje jeuk van kadowinkels. Van die winkels die op het eerste gezicht een hoop hebbedingetjes uitstallen. Maar terwijl je rondloopt en kijkt, bedenk je je na 1 minuut dat alles niet nuttig, veel te duur en eigenlijk best lelijk is.

Zaterdag stuitte ik op zo’n winkeltje. Even dacht ik: “Weer zo eentje.” Maar nee, dit keer zag ik allerlei grappige designs en vooral ook veel producten die je ook echt gebruikt. Een paar voorbeelden: wat dacht je van deze borstel?


Of ook heel geestig, deze plantenspuit in de vorm van een hond!


Altijd handig, een paspoorthoesje. Er zijn mensen die namelijk hun paspoort per ongeluk bij het oud papier gooien, ahum… (en zij kruipt zich schamend achter een boom ;-)


Gezellig op je terras, niet grijs, maar vrolijk, een terrastafeltje. Bijbehorende stoeltjes ook te krijgen!


Of op je bureau een paperclipmagneet. Een vrolijke noot in een grauwe kantoortuin.


En niets kan op tegen mijn Quooker, maar als je dan een waterkoker op je aanrecht hebt staan, waarom dan niet iets gezelligs, zoals deze?



Ok, ok, ik geef toe, best wel girly allemaal, en niet goedkoop, maar toch. Ik werd er efkes heel vrolijk van. De spulletjes worden verkocht in de Bijenkorf, maar hun winkel in de Leidsestraat in Amsterdam heeft echt heel veel. Of kijk eens op de website: www.pylones.com

Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)