Elfsteden roeien, deel 2: Wat zijn nou 17 minuten?

Gisteren liet ik jullie achter in Leeuwarden waar ik uitstapte als stuur. Een nieuw team stapte in en verdween in de nacht. Ik strompelde naar de auto. Zoveel uur opgevouwen zitten in een boot, dat ga je voelen, het duurde een paar minuten voor ik weer rechtop kon staan! Ik moest naar de wc, had dorst (want expres niet veel gedronken voor de start) en honger, in die volgorde. De adrenaline van het sturen in de nacht stroomde nog door mijn lijf en hoewel ik moest proberen wat te slapen, ging dat niet makkelijk. Zittend in een busje, slaapzak over je hoofd, geroezemoes. Maar ik geloof dat ik even geslapen heb.

Hulp bij de Luts

Tegen het ochtendgloren komen we in Woudsend. Een prachtig plaatsje in diepe rust. We wachten er op de volgende wissel. Hier stappen Joke en Her op voor een tocht over het Slotermeer. Eerst oversteken naar Sloten, stempelen en dan opnieuw het meer op naar Balk. Ondertussen is het gaan regenen en we voelen dat de wind flink is aangetrokken. Ze hebben voor de zekerheid zwemvesten aan. Bij de stempelpost in Sloten zie ik een boot van een andere ploeg vol water. De roeiers hebben schrik in de ogen. Het was zwaar met hoge golven op het meer. De boot moet gehoosd worden. We maken ons zorgen. Dan verschijnt onze Amstel-boot; met witte snoetjes kijken ze ons aan, de golven waren inderdaad hoog. We geven ze wat te eten, hozen en duwen ze weer af voor het volgende stuk van deze etappe. Wat zijn ze dapper! Doorweekt komen de drie aan in Balk. Er volgen meer zware etappes, over de Morra, door de smalle Luts, op naar Stavoren in de regen en (tegen)wind.

De wissel bij Ritsumazijl

In Hindeloopen (wat een prachtig plaatsje trouwens) begint het op te klaren en mag ik voor het eerst roeien. Dat vind ik fijn, het voelt alsof ik daarmee ook een echte bijdrage kan doen. Het is een mooi stuk naar Workum, maar smal, we kunnen niet altijd op volle snelheid. En ondertussen wordt het duidelijk dat we flink vertraagd zijn door alle tegenslag. We weten het niet precies, maar we hebben een achterstand van bijna 3 uur. Dat zou betekenen dat we het net wel of net niet zouden halen. We komen de andere ploeg van de Amstel regelmatig tegen. Hoewel ze wedstrijdroeiers zijn, liggen ze niet heel ver op ons voor. Maar zij doen de tocht dan ook met 6 in plaats van 12 mensen. En ze hebben ergens heel stuk verkeerd gevaren. Zij maken zich ook zorgen of ze het zullen halen…

Vanaf Harlingen gaat het gas er volledig op. Her en ik poeieren over het Harinxmakanaal richting Franeker. De wind heeft er vrij spel. Om de vaart erin te houden tellen we, van 1 naar 10 en weer terug. Wel 100 keer. Of nog meer. En we zingen liedjes. Het team maakt strategische keuzes. We zetten voor de laatste afstanden de sterkste roeikoppels in. Ik zou het laatste stuk sturen, maar de stuur laten zitten scheelt tijd, dus ook ik blijf aan de kant. Hanneke en Jana roeien zich helemaal kapot en als laatste gaan Her en Joke de boot in. Nu is het duimen, gaan we het halen…?

De helden arriveren bij Wetterwille

In het busje racen we naar Wetterwille. Als we de boot om de bocht zien komen, schreeuwen we ze naar de finish! Amstel, Amstel, Amstel! Maar we weten het eigenlijk al… En de wedstrijdcommissaris bevestigt onze vermoedens… we zijn te laat. 17 minuten te laat voor een kruisje. Wat een domper, wat een teleurstelling. Aan de inzet van het team heeft het niet gelegen, die was 200%. Waaraan dan wel? Aan de regen, de tegenwind, de tegenstroming door de sluizen, onze onervarenheid, of een combinatie van dat alles? Ik weet het niet precies. Wel weet ik dat we als team heel trots op ons zelf mogen zijn. Want we hebben het toch maar gecheft, niet ons kopje laten hangen, zijn doorgegaan tot het bittere einde. Maar helaas geen kruisje, alleen wat oranjekoek…

Toch kijk ik terug op een mooi avontuur. We hebben onze grenzen weer verlegd. Ik heb veel geleerd, over mezelf, over het team en over roeien. Want dat vond ik het allerleukste, trainen voor een doel, ergens naartoe werken. En verder kijken dan alleen het roeien op de Amstel, hoe leuk dat ook is. Door deze tocht weet ik dat meer wil, andere doelen, meer leren over roeien.

En weet je nog dat ik gisteren schreef over die aanvaring bij Dokkum? De wedstrijdploeg die daarin betrokken was had veel schade, een kapotte riem, verbogen rigger en dol. Zij zijn doorgeroeid naar Leeuwarden en hebben daar een nieuwe rigger geplaatst. En toen keihard geroeid. Zij kwamen 1 minuut na 24 uur binnen... Over zuur gesproken.

Lees hier Deel 1 over de ElfstedenRoeiMarathon >